Μέλι moon

Χαζεύοντας φωτογραφίες από τα μέρη που έχουμε επισκεφτεί, θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας μια από τις βόλτες μας. Η βόλτα αυτή βέβαια για εμάς έχει ξεχωριστό χαρακτήρα αφού αποτέλεσε και το ταξίδι του μέλιτος. Όπως θα καταλάβατε και από την φωτογραφία προορισμός μας είναι το ανεξάρτητο κράτος της Κρήτης. Το ταξίδι ξεκίνησε στις 23 Απριλίου, μια ημέρα ακριβώς μετά την έναρξη του ταξιδιού της ζωής μας και ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα μετά.

Αμέσως μετά την απόβαση μας στο νησί, η κύρια αποστολή μας ήταν να βρούμε το μπουγατσάδικο του Ιορδάνη όπου και τσακίσαμε τα εδέσματα του. Έπειτα από αυτό, μιας και η αποστολή εξετελέσθη αρκετά νωρίς, αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στα στενά σοκάκια και να να οδηγηθούμε για μια φραπεδάρα στο παλιό λιμάνι των Χανίων.

Η βόλτα στη παλιά πόλη μας οδήγησε σε ένα από τα σπίτια που ζούσε η Κυρία Tomary κατά τα πρώτα φοιτητικά της χρόνια (που όπως αποδεικνύει η ιστορία δεν ήταν και τα τελευταία της). Στη συνέχεια αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τα πέριξ των Χανίων και οδηγηθήκαμε στα Φαλάσαρνα όπου και χαζέψαμε τη θέα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες που μπορεί να οδηγηθεί κανείς, την Ελαφόνησο. Το τοπίο μαγευτικό μιας και δύσκολα ξεχωρίζει κανείς τη θάλασσα από τον ουρανό.

Γυρνώντας στα Χανιά μας περίμενε η Μαρία, φίλη της κυρίας από τα φοιτητικά χρόνια που λέγαμε. Περάσαμε το Σου – Κου παρέα και μας περιποιήθηκε τόσο στο φαΐ όσο και στο πιοτό, τουλάχιστον την φίλη της αφού ο Κύριος οδηγούσε. Πριν φύγουμε ένα καφές στο Μαράθι και μια τελευταία επίσκεψη στους τάφους των Βενιζέλων οι οποίοι ακόμα και στον θάνατο ήθελαν θέα πράγμα για το οποίο εμείς πολύ τους ζηλέψαμε.

Στη συνέχεια και με κατεύθυνση στον Πλακιά μέσω Ρεθύμνου κάναμε στάση στην Γεωργιούπολη και συγκεκριμένα στην λίμνη Κουρνά όπου με ένα θαλάσσιο ποδήλατο (σκαραβαίο παρακαλώ) και ένα αυτοσχέδιο τασάκι θαυμάσαμε τις ομορφιές της αλλά και της πάπιες μπαλαρίνες.

παρατηρείστε συγχρονισμό

Το μεσημέρι μας βρήκε κάπου στα βουνά και πιο συγκεκριμένα στην Αργυρούπολη για να φάμε κάποια από τα ξακουστά κρεατοεδέσματα του τόπου τα οποία λόγο του πόσο ξακουστά είναι, τα περιμέναμε καλύτερα. Τουλάχιστον η στάκα τους μας άρεσε τόσο πολύ που συνεχίσαμε να την παραγγέλνουμε και τις επόμενες μέρες πιστεύοντας ότι θα γευτούμε κάτι εξίσου όμορφο. Όμως τα πράγματα κύλισαν κάπως διαφορετικά.
Επόμενη στάση το Ρέθυμνο όπου σε αντίθεση με τα Χανιά μας εντυπωσίασε το πόσο όμορφα στριμωγμένα μαγαζάκια είναι γεμάτα τα σοκάκια του.

Το βράδυ μας βρήκε στον Πλακιά, που παρόλο του ότι δεν στερούνταν ομορφιά αν υπήρχε όπλο στο σπίτι δεν ξέρουμε τι θα είχε συμβεί μιας και ακόμα και για να πάρεις τσιγάρα έπρεπε να τους πάρεις τηλέφωνο μισή ώρα πριν να ανοίξουν το περίπτερο. Και αυτό στις 6.30 το απόγευμα. Ναι η κατάθλιψη ήταν κοντά και σε αυτό συνέβαλε και η απόφαση μας να πάμε για ποτό εκείνο το βράδυ.

Η περιπέτεια της επόμενης ημέρας ξεκίνησε από ένα πέρασμα από το φαράγγι στο Μύρθιο.  Προορισμός μας το Πρέβελι. Όπου δυστυχώς ή ευτυχώς φτάσαμε. Τη διαδρομή βλέπαμε να την ακολουθούν κάτι ανάμεσα σε τουρίστες και αγριοκάτσικα. Ανάμεσα τους και εμείς, όχι όμως για πολύ αφού ευτυχώς η επιστροφή δεν άργησε να έρθει. Στον γυρισμό και στη διάρκεια μιας στάσης για καφέ κάτω από ένα μεσαιωνικό γεφύρι πιάνοντας συζήτηση με το μαγαζάτορα για την άθλια πρόσβαση σε τούτη τη μαγευτική παραλία μάθαμε ότι υπάρχει ακόμα μια διαδρομή που αν και χωματόδρομος μας διαβεβαίωσε ότι είναι βατός και περνάει εύκολα αυτοκίνητο. Η απόφαση δεν ήταν δύσκολη, ήταν όμως λάθος. Αφού κατεβήκαμε και διασχίσαμε τη διαδρομή, η επιστροφή από τον «εύκολο» δρόμο βρήκε την Κυρία tomary με δυο επιπλέον πόδια από το πρήξιμο και το γαμηστερό ibizaki μας από τον «βατό» χωματόδρομο να χρειάζεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για λάστιχα, αναρτήσεις, εξάτμιση και ολίγον από κινητήρα.

Οι εντυπώσεις ήταν σαφώς καλύτερες από ψηλά, αφού η όαση που προσδοκούσαμε έμεινε στην έρημο. Τουλάχιστον καταφέραμε να επιστρέψουμε.

Μετά αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στα φημισμένα Σφακιά για να γνωρίσουμε τους παραδοσιακούς κρητίκαρους. Δεν αργήσαμε να πειστούμε πως όλα όσα λένε είναι μάλλον αλήθεια καθώς οι ταμπέλες τους ήταν βγαλμένες από κόμικ του λούκι λουκ, γεμάτες τρύπες από σκάγια και τα κοράκια να περιμένουν τη λεία τους. Επίσης πολύ παρεξηγησιάρηδες άνθρωποι καθώς τους ρωτήσαμε για ένα χωριό που το 90% των κατοίκων έχουν το επίθετο της Κυρίας tomary. Ο ταβερνιάρης στράβωσε επειδή δεν ξέραμε με ποιόν μπορεί να έχει συγγένεια ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουμε ξανακούσει γι’ αυτούς. Το λήξαμε ήρεμα και φύγαμε τρέχοντας.
Στο γυρισμό πριν το τελευταίο βράδυ στον Πλακιά θυμηθήκαμε ένα παλιό σήριαλ του κοντοχωριανού από τον πάνω μαχαλά Φιλιπίδη και κάναμε μια στάση στο Φραγκοκάστελο.

Μετά από την ταλαιπωρία και την κούραση της ημέρας, και αφού ήπιαμε ένα ποτάκι στο μοναδικό σωστό μαγαζί το οποίο μετά κόπων ανακαλύψαμε το μόνο που μας είχε μείνει ήταν ανάπαυση στην έπαυλη που μας φιλοξενούσε.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε ενθουσιασμένους καθώς θα ακολουθούσαμε τα Μινωικά μονοπάτια αφού θα επισκεπτόμασταν τη Κνωσσό. Μας εξέπληξε το γεγονός ότι η είσοδος για φοιτητές ήταν 0 ευρώ αλλά και το πόσο καθαρός και περιποιημένος ήταν ο χώρος. 

Μπαίνοντας στην Κνωσσό διακρίνεις τρεις μεγάλες τρύπες (όπως φαίνεται και στην τελευταία εικόνα). Οι επιστήμονες τις χαρακτηρίζουν ως χώρο για απορρίμματα, εμείς είμαστε σίγουροι πως εκεί στοίβαζαν τα πτώματα.
Μόλις μπήκαμε στον κύριο χώρο μας φάνηκε υπερβολικά μικρός, αλλά τελικά μας πήρε μόνο τρεις ώρες για να τον γυρίσουμε.

Στη διάρκεια της διαδρομής και αφού τα 4 πόδια της κυρίας tomary αρνούνταν πεισματικά να ακολουθήσουν το πνεύμα αποφασίσαμε πως ένα τσιγάρο θα μας έκανε καλό. Όμως οι φύλακες του χώρου δεν είχαν την ίδια γνώμη και μας κατσάδιασαν. Συνεχίζοντας λοιπόν, δεν μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε ότι είχαν εξαιρετικά επεξηγηματικές πινακίδες και η συνοδεία ξεναγού ήταν πραγματικά ανώφελη.

Όπως όλοι παρατηρείται στην μεσαία φωτογραφία το πιο μεγαλοπρεπές παλάτι της αρχαιότητας έχει τον χειρότερο θρόνο όλων των εποχών.
Κατά την έξοδο μας από το παλάτι μας περίμεναν χρωματιστά και περήφανα αξιοθέατα, τα οποία όμως δεν ήταν και τόσο αρχαία.

Μετά προορισμός μας ήταν το ενυδρείο που όμως δυσκολευτήταμε να καταλάβουμε ότι ήταν αυτό καθώς το γλυπτό που κοσμούσε την είσοδο μας έκανε να πιστέψουμε ότι είναι μουσείο διαστημικής τεχνολογίας.

Αν και εξωτερικά ο χώρος βρώμαγε εγκατάλειψη εσωτερικά το θέαμα σε αντάμειβε για την παράκαμψη σου. Είδη ψαριών γνωστά αλλά και άγνωστα, όμορφα αλλά και άσχημα κοσμούσαν το χώρο. Σε κάθε δεξαμενή βέβαια δεν έλειπαν οι ροφοί, που στην αρχή πιστέψαμε ότι ήταν απλά για διακόσμηση και πως αυτό το πλάσμα αποκλείεται να είχε ζωή μέσα του.

Αφού γλιτώσαμε από τα σκυλόψαρα τα οποία ομολογουμένως δεν ήταν και τόσα πολλά, φτάσαμε στον Άγιο Νικόλαο όπου και διαλέξαμε το νέο παλατάκι που θα είχε την τιμή να μας φιλοξενήσει τα επόμενα βράδια.

Το βράδυ μετά την εξαντλητική περιήγηση στον χρόνο και στον βυθό και τις συμβουλές του εξυπηρετικότατου ξενοδόχου επισκεφτήκαμε γκουρμέ σουβλατζίδικο (ναι υπάρχουν και τέτοια) και δοκιμάσαμε το και καλά υπέροχο έδεσμα, στάκα με τ’ αβγά.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και εμείς βρεθήκαμε στην Ελούντα με προορισμό την Σπιναλόγκα. Μέχρι να ξεκινήσει το καραβάκι ήπιαμε τις μπύρες μας και κατά τη διάρκεια καταλάβαμε πόσο βαθιά είναι η κρίση καθώς μας τις σέρβιρε ο Gerard Derardieu αυτοπροσώπως.

Αν και η ώρα που είχαμε στη διάθεση μας ήταν λίγη, ήταν σίγουρα αρκετή για να περιπλανηθείς στις ιστορίες που κρύβονταν πίσω από τις πόρτες των καταστημάτων και των σπιτιών. Ένας τόπος που μόλις καταλάβεις τις ιστορίες που κρύβονταν πίσω από τα μαγευτικά του τοπία, σου κόβει την ανάσα.

Ξεχωριστή θέση στους δρόμους του νησιού έχει το λεπροκομείο, το οποίο μαρτυρά τον πόνο και τη δυστυχία που υπήρξε στους χώρους αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως πέρα από τα όμορφα και μεγαλοπρεπή τοπία που αντικρίζουμε σήμερα, το μέρος αυτό υπήρξε τόπος μαρτυρίου. Βέβαια οι άνθρωποι εκεί πέρα μάθαιναν και συνεργαζόντουσαν και στηριζόντουσαν τόσο πολύ στην αλληλεγγύη που όταν τους ζητούσες ένα χεράκι στο έδιναν κυριολεκτικά(οι μη χιουμορίστες κάντε τα στραβά μάτια).

Φυσικά όπως και σε κάθε τουριστικό προορισμό, έτσι κι εδώ δε θα μπορούσε να λείπει και το καφέ-αναψυκτήριο του οποίου το όνομα το άφηναν στη φαντασία μας. Η δική μας πρόταση είναι να το ονομάσουν «καφενείο ο λεπρός» αφού ήταν και το μέρος που μετά τη στάκα με τα αβγά γευτήκαμε και τη στάκα με τα αυτιά. Μακράν καλύτερη. Δυστυχώς φωτογραφία του καφενέ σας έχουμε μόνο από ψηλά, ο πόνος και η δυστυχία είναι έκδηλη κι εκεί αφού το κτήριο τελεί υπό κατάρρευση.

Κάτω από τη ψάθα είναι ο καφενές που λέγαμε. Και κάπου εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση και απευθυνόμαστε σε εσένα τον κακεντρεχή και πικρόχολο, χωρίς ίχνος χιούμορ, έστω και μπλακ που είσαι έτοιμος να μας κατηγορήσεις ότι διασκεδάζουμε με τον πόνο που υπήρξε στο μέρος αυτό. Προφανώς δεν πήγαμε μέχρι εκεί για πλάκα και ενδιαφερόμασταν να μάθουμε και να δούμε την ιστορία του τόπου. Από εκεί και πέρα και ελπίζοντας να γνωρίζεις ότι είναι μια ιάσιμη και σχεδόν εξαφανισμένη ασθένεια πλέον, κατά τη γνώμη μας υπάρχει το περιθώριο για χιούμορ. Βέβαια αν θέλεις να μας κατακρίνεις, δεν θα μας πέσουν και τα μούτρα. (Μπουαχαχα). Κλείσιμο παρένθεσης.

Μένοντας στο νομό του Λασιθίου, επισκεφτήκαμε το Βάι και περπατήσαμε στο φοινικόδασος δίπλα στη θάλασσα όπου και οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον από εδώ προμηθεύονται και όλοι οι Κρητικοί τα φυτά για τις αυλές τους.

Στο γυρισμό κάναμε στάση στη Σητεία όπου εκεί επιτέλους φάγαμε φαγητό που άξιζε όσα είχαμε ακούσει γι’αυτό. Το βράδυ μας βρήκε πίσω στον Άγιο Νικόλαο για να απολαύσουμε την τελευταία μας νύχτα στο νησί.

Η επιστροφή ξεκίνησε με τελικό προορισμό το λιμάνι της Σούδας. Πριν γίνει αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια τελευταία στάση στα Χανιά ώστε να απολαύσουμε τη θέα παρέα με τον τελευταίο καφέ πριν τον γυρισμό.

Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφέρουμε ότι στα 1100 οδικά χιλιόμετρα που κάναμε στην Κρήτη παίζαμε καθημερινά τη ζωή μας κορώνα γράμματα με τους απαράδεκτους οδηγούς της.

Ελπίζουμε αυτή ανάρτηση να σας φανεί τόσο απολαυστική, όσο και σε εμάς το ταξίδι μας.

mr. & mrs. tomary