Ακούσατε, ακούσατε!
Εδώ και μερικές ώρες κάναμε κάτι που κανένας σας δεν το περίμενε….
Μα φυσικά αλλάξαμε χώρο!
Από δω και στο εξής, για εσάς τους λίγους που επιμένετε να μας ακολουθείτε, έχουμε να σας δηλώσουμε ότι θα μας βρείς στη νέα μας κατοικία, ένα εργαστήριο λόγου αλλά και παραλόγου!
Για τους θαραλαίους, τα λέμε στην άλλη πλευρά!
Για τους υπόλοιπους, ξανασκεφτείτε το!
Το κακό έχει παραγίνει. Τι άλλο να εννοούμε; 3ο κείμενο εν έτη 2017, κάτι δεν πάει καλά με την ασυνέπεια μας. Σας λείψαμε, εντάξει κι εμάς μας λείψατε ας πούμε, κι επειδή δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις για να το ξεκινήσουμε, ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Ναι λοιπόν, είμαστε εδώ, για ακόμη μια φορά να σας πούμε τα νέα μας! Κανονικά βέβαια, αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι γεμάτο θετική ενέργεια,ξέρετε τώρα,
αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε καθόλου από δαύτη! Το tamaraky είναι εδώ, δυνατό, και εξαντλεί την ενέργεια μας σταθερά και καθημερινά!
Ας αρχίσουμε ανάποδα, το τέλος της ημέρας βρίσκει το μικρό tomaraky παρέα με τα όρνεα να χορεύουν πάνω από τα απομεινάρια της υπόλοιπης φαμίλιας που όσο διασκεδαστικό και αν ακούγεται, σίγουρα δεν είναι!
Το ενός έτους πλέον καμάρι μας. με τα ξανθά μαλλιά, μπλέ μάτια και τις περίπου 100 μελανιές που απαρτίζουν το κορμί του, είναι κατά γενική ομολογία το ζωηρότερο παιδί της γειτονιάς, πιθανότατα του χωριού, και κατά την άποψη των γονέων του, και του νομού. Είναι αυτός που στην βόλτα του ακούγεται 2 τετράγωνα μακρυά από τις τσιρίδες, που κάθεται πάντα οκλαδόν και χοροπηδάει στο καρότσι, που τα πόδια του είναι μαύρα από το μπουσούλημα και τα δάχτυλά του γεμάτα φουσκάλες πριν καν ακόμα περπατήσει. Εκείνος που το γέλιο του είναι τόσο κακαριστό που σε καθηλώνει και σε παρασύρει χωρίς δεύτερη σκέψη και συγχρώνος τα νεύρα του τόσο έντονα που ο Μαρκοράς σε συνομιλία του με την Ντένη, μοιάζει να κάνει διαλογισμό και ευγενικό διάλογο με τον Δαλάι Λάμα.
Βέβαια έχει και τα καλά του, μιας και μετά από καιρό, μας έβαλε στη θάλασσα, και του αρέσει τόσο πολύ, που το μόνο σίγουρο είναι πως θα κάνουμε καιρό να την εγκαταλείψουμε ξανά.Ακόμα και στο νερό ωστόσο χτυπάει τα πόδια του τόσο πολύ και τόσο γρήγορα, που σκεφτόμαστε να εγκαταλείψουμε το πλάνο του δρομέα, καθώς μπορεί να γίνει ο άνθρωπος δελφίνι, ο επόμενος Phelps ή ακόμα και να καταταγεί στο Ελληνικό ναυτικό για να δορίσει το σώμα ως ο πρώτος άνθρωπος τορπίλη.
Κλείνοντας με το μικρό γαμήδι, ταλιμπανέζο, κάρι (από καριόλη), και πιο πρόσφατο παρατσούκλι Πέτρο, το οποίο το κέρδισε από το κενό στα πάνω δόντια μιας και της κυρίας tomary της θυμίζει για την ώρα το Φιλιππίδη, που παρεπιπτώντος είναι και συγχωριανός του κυρίου tomary (βρε λες η γιαγιά να την έκανε την πουτανιά;), θα θέλαμε να σας απόδειξουμε πόσο βαθιά συνδεδεμένοι είμαστε με αυτόν εδώ το χώρο, με το να μοιραστούμε την τούρτα από το tomaraky μας την οποία και δοκίμασε! Μιαμ, μιαμ!
Σε άλλα γεγονότα της επικαιρότητας, εκτός από το μικρό tomaraky, γενέθλια 3 μέρες μετά είχε και η κυρία tomary! Ναι, είμαστε και τα 2 λιοντάρια, και θα τον γδάρουμε άμα δεν κάτσει καλά, το ομολογούμε! Η κυρία λοιπόν στο παραπέντε και με λίγο ζόρι, δεν έχει περάσει στην αφάνεια ακόμα, και έσβησε το 27ο κεράκι παρέα με όσους αγαπάει! Πολλές χαρές λοιπόν, για ακόμη μια χρονιά, μιας και ο κύριος κατά την πρώτη γνωριμία, (πως σε λένε?γεια, χάρηκα κτλ κτλ ) το πιο έξυπνο που είχε να πει ήταν ένα ειρωνικό (κατά την κυρία) Πολλές χαρές. Εκείνη η στιγμή ήταν καταλυτική, μόλις η κυρία tomary τον είχε ερωτευτεί! Από τότε, οι πολλές χαρές απέκτησαν καινούριο νόημα, και τα χρόνια πολλά έχουν καταργηθεί!
Εν τω μεταξύ, σε μια άλλη πτυχή της καθημερινότητας, η δουλειά έχει αρχίσει να βρίσκει το βήμα της, αν και τον τελευταίο μήνα….νέκρα! (μπουαχαχα)
Ανοίξαμε καινούριο γραφείο και ο κόσμος φαίνεται να μας αγκαλιάζει(έστω και από εκεί που είναι), και να μας εμπιστεύεται στο τελευταίο ταξίδι των αγαπημένων του πράγμα που μας δίνει κουράγιο και χαρά καθώς η ζυγαριά άρχισει πλέον να παλατζάρει. Σε όλο αυτό βέβαια βοήθησε η κυρία tomary, μιας και η συμβολή της και η αξία της πια στη δουλειά είναι ανεκτίμητη. Άντρας και αδερφός έχουν μαγευτεί από τις επιχειρηματικές της ικανότητες και δεν κανούν βήμα χωρίς αυτή. Επόμενως στόχος είναι να τους πετάξει έξω και να ροκανίζει τα ευρά μόνη της.Τέλος, θα θέλαμε να εκφράσουμε πόσο χαρήκαμε για την πρόσφατη γνωριμία μας με την μάγισσα Άιναφετς και τον γλυκήτατο Παραμυθά. Η επαφή μας μας άφησε με ένα γλυκό χαμόγελο, και ένα υπέροχο παραμύθι με αφιέρωση από έναν άνθρωπο που μικροί και μεγάλοι τον γνωρίζουν με το πιο γλυκό παρατσούκλι.
Φεύγοντας, καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα. Καθυστερούμε να γράψουμε, όχι γιατί δεν μας αρέσει να γράφουμε, αλλά γιατί είναι πάντα δραματικό ένα come back. Ως την επόμενη φορά, Πολλές Χαρές και σε εσάς!
mr. & mrs. tomary.
Επανερχόμαστε πιστοί στις προγραμματικές μας δηλώσεις (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) ξαναγράφοντας σε διάστημα μικρότερο του καθιερωμένου πια για εμάς χρόνου και στις δεσμεύσεις μας, απαντώντας σε όλα τα σχόλια σας. Σήμερα είμαστε εδώ για να ανασκαλέψουμε τα νέα της επικαιρότητας και να αναβαθμίσουμε την στείρα ενημέρωση προσφέροντας απλόχερα την σοφία μας. Άλλωστε τι θα ήταν ο κόσμος αν δεν προσπαθούσαμε να τον πάμε ένα βήμα μπροστά?
Ας ξεκινήσουμε με ένα από τα πιο hot θέματα του τελευταίου καιρού, το οποίο δεν είναι άλλο από το τροχαίο ατύχημα που προκάλεσε στις τουαλέτες της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας γόνος γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον πατέρα και σύζυγο όπου βρέθηκε τραγικός πρωταγωνιστής και παρακολούθησε την οικογένεια του να «σβήνει» με αποτρόπαιο τρόπο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αν δεν ήταν υπό την επήρεια χαπιών για να αντέξει τον πόνο, η μεγαλοψυχία του ήταν αξιοθαύμαστη καθώς αρνήθηκε να επιρρίψει ευθύνες αλλά και βρήκε τη δύναμη να δικαιολογήσει τα παιδιά αυτά. Μακάρι κάθε ένας από εμάς να είναι σε θέση σε ανάλογα περιστατικά και σε δύσκολες καταστάσεις να καταφέρει να αντιμετωπίσει τον πόνο με τόση δύναμης ψυχής και αξιοπρέπεια. Στον αντίποδα συναντήσαμε σχόλια για το θέμα της ταχύτητας και σχετικά με το πόσο επικίνδυνο είναι για ένα παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία να οδηγεί ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Άσχετα με την (τραγική) κατάληξη θα θέλαμε να πούμε ότι είναι σίγουρα λιγότερο επικίνδυνο να οδηγεί κάποιος αυτοκίνητο το οποίο έχει φτιαχτεί με σκοπό να πηγαίνει με 200km/h παρά ένα αυτοκίνητο του οποίου ο αντικειμενικός σκοπός του είναι να πηγαίνει τη γιαγιά στο γιατρό και ύστερα από παρεμβάσεις με τη βοήθεια του χορηγού πατέρα επιλέγεις να κάνεις τα εργοστασιακά 70 άλογα,270 και ο ευκολότερος τρόπος να το παρκάρεις είναι κουρνιάζοντας το πάνω σε κάποιο δέντρο. Εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε είναι πως δεν είναι σωστό να επιρρίπτουμε ευθύνες στον επίσης άτυχο πατέρα που είχε τα λεφτά να του αγοράσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο γιατί στην θέση του ακόμα πιο άτυχου γιου με την Porsche θα μπορούσε να είναι το παιδί οποιουδήποτε από εμάς με ένα «τουμπανιασμένο» Rally, Starlet, Ibiza κτλ. Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε ο τρόπος οδήγησης συμβαδίζει με την ηλικία και όλα τα αγοράκια σε αυτή την ηλικία θέλουν να αποδείξουν ότι είναι Α male. Είναι λοιπόν θέμα παιδείας και για την ώρα όλοι είμαστε συνένοχοι.
Περνώντας τώρα στις διεθνείς ειδήσεις δεν θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε με τον νέο «Πλανητάρχη», Donald Trump. Τώρα που πέρασε λίγος καιρός και είδαμε τα πρώτα δείγματα γραφής (όχι ότι δεν είχε υλικό και πριν) μπορούμε να τον σχολιάσουμε. Πρώτο μέλημα ως σωστός πατριώτης ήταν να εξαφανίσει το πρόγραμμα ασφάλισης του προκατόχου του και να οδηγήσει τους συμπατριώτες του σε ένα σύστημα λίγο χειρότερο από το πρωτοεμφανιζόμενο και σε εμάς ΕΦΚΑ (πρώην ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κτλ κτλ). Επίσης φρόντισε να υπογράψει διάταγμα(ευτυχώς τα δικαστήρια της Αμερικής πρόλαβαν να το ακυρώσουν γρήγορα) το οποίο απαγόρευε την είσοδο στις ΗΠΑ ανθρώπων ακόμα και αν δεν ήταν μετανάστες αλλά είχαν τόπο καταγωγής συγκεκριμένες χώρες. Βέβαια αυτό που δεν είπαν τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης είναι ότι υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις στο διάταγμα τις οποίες έχουμε αποκλειστικά: Αν ο άνθρωπος που ήθελε να εισέλθει σε Αμερικάνικο έδαφος ήταν γένους θηλυκού με πλούσιο μπούστο, τουρλωτά οπίσθια και γενικά καλλίγραμμο σώμα όχι μόνο μπορούσε να περάσει αλλά άμα λάχει ο νέος «αρχηγός» την παντρευόταν κιόλας. Βέβαια τι καλύτερο μπορεί να περιμένεις κανείς από έναν άνθρωπο ο οποίος παλιότερα είχε παραδεχτεί ότι έχει ερωτικές φαντασιώσεις με την ίδια του την κόρη, εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτούς που τον εξέλεξαν. Τέλος η μεγαλύτερη μας ελπίδα παραμένει να μην αποδειχτεί τόσο ηλίθιος όσο φαίνεται γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα είναι άκρως επικίνδυνος.
Γυρνώντας ξανά στα δικά μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον αριστερό πρωθυπουργό μας για τα υπέροχα χρόνια που μας έχει προσφέρει με σκισμένα μνημόνια, διαφάνεια, πάταξη της φοροδιαφυγής, δίκαιους διορισμούς χωρίς να βολέψει κανέναν φίλο και γνωστό του και για το θέαμα που μας έχει χαρίσει κάνοντας τους Ευρωπαίους να χορεύουν πεντοζάλη. «Ευχαριστούμε Αλέξη». Ακόμα επιτέλους μάθαμε κι εμείς τι είναι αυτό το περιβόητο πλεόνασμα και αποφασίσαμε να μοιραστούμε την γνώση μας μαζί σας. Το πλεόνασμα λοιπόν που τόσο επιθυμούμε σαν «λαός» είναι οι τόκοι των δανείων που πρέπει να επιστρέψουμε σαν χώρα. Εν κατακλείδι ακόμα και αν πετύχουμε το πολυπόθητο ποσοστό πλεονάσματος όπως είναι οφθαλμοφανές λεφτά στην τσέπη μας δεν πρόκειται να βάλουμε. Κάπου εδώ θα πρέπει να πανηγυρίσουμε μαζί με τον Αλέξη γιατί κατάφερε να περάσει αντισταθμιστικά μέτρα, το οποίο σημαίνει ότι αν στο τέλος της χρονιάς καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το 3,5% πλεόνασμα που θέλουν οι θεσμοί θα έχουμε επιστροφές φόρων και «επιδόματα» στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αν δώσουμε όλα τα εισοδήματα μας για το καλό της χώρας, τα επόμενα Χριστούγεννα (αν οι θεσμοί το επιτρέψουν) η ελληνική κυβέρνηση θα καταφέρει να κεράσει ένα πιάτο φακές τους χαμηλοσυνταξιούχους. Σαφώς για το χάλι μας δεν φταίει μόνο «η πρώτη φορά αριστερά» αλλά και όλοι οι προκάτοχοι της, και δυστυχώς πια είμαστε στην δυσάρεστη θέση να κάνουμε την διαπίστωση πως από εδώ και στο εξής το θέμα δεν είναι να επιλέξουμε μια κυβέρνηση σύμφωνα με τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, αλλά εκείνη που πιστεύουμε θα κάνει το μικρότερο κακό στον τόπο μας, όπως όλοι μπορούμε να καταλάβουμε η αλλαγή που μας υποσχέθηκε προεκλογικά ο Αλέξης ήρθε, και μας οδήγησε στα ακόμη χειρότερα. Προσοχή λοιπόν, αφού όπως λέει και ένας φίλος μας, η αριστερά είναι σαν το τσάι, καλή είναι μόνο του βουνού.
Μένοντας στα εγχώρια συνεχίζουμε με το πολιτιστικό κομμάτι του τόπου. Μας ξαφνιάζει το γεγονός πως παρά την κρίση οι καναλάρχες και τα επιτελεία τους είναι σε φάση δημιουργικού οίστρου και μας προσφέρουν ολόφρεσκιες ιδέες και νέα προγράμματα καθώς πλέον εκτός από τα καθιερωμένα talent shows έχουμε την επιστροφή talent reality (προσεχώς star academy), κλασικά reality (survivor, προσεχώς so you think you can dance) αλλά και ψυχαγωγικών εκπομπών-τηλεπαιχνιδιών (τροχός, deal , παζάρι). Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν παρακολουθούμε κάποια από αυτά γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει, τελευταία μάλιστα είμαστε μέσα στο 61% όπου παρακολουθούν ανελλιπώς το survivor. Τελικά τα σωστά ονόματα για τις ομάδες θα έπρεπε να είναι celebrities και wanna be celebrities καθώς από τη δεύτερη ομάδα έχουμε μια κόρη ηθοποιού που δηλώνει ηθοποιός, δυο δίδυμες κόρες ηθοποιού που περιδιαβαίνουνε σε video clips γνωστών (φανταζόμαστε) τροβαδούρων της εποχής, έναν αδερφό αρκετά αναγνωρίσιμης και γνωστής ηθοποιού, έναν κινέζο αθλητή ιστιοπλοΐας και διερμηνέα της κινεζικής γλώσσας που ποζάρει αγκαλιά με τον δήμαρχο της καρδιάς μας και Μαραθώνα, Ηλία Ψινάκη, έναν επαγγελματία παίχτη τηλεπαιχνιδιών ο οποίος δηλώνει και μάνατζερ όχι τόσο διαδεδομένου αθλήματος στην Ελλάδα, μια μοντέλα που δυστυχώς αποχώρησε και χάσαμε τα ωραία της πλάνα με τον Σπαλιάρα, και έναν ακόμη που αν και είχε ξεκινήσει από την ομάδα τους πλέον είναι εκεί που ανήκει καθώς υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής επιπέδου Β΄ εθνικής. Για τους υπόλοιπους δεν έχουμε κάποια ενημέρωση ακόμα αλλά το casting είμαστε σίγουροι πως δεν έγινε τυχαία. Σίγουρα μέσα από την συμμετοχή τους στο παιχνίδι επιβίωσης (χαχαχα τόσο delivery δεν τρώει ούτε ο κύριος tomarys) οι καρέκλες των νυν celebrities στα πάνελ τρίζουν. Ακόμα θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι βρισκόμαστε στην εποχή της τεχνολογίας και της κρίσης και ας παραδειγματιστούν από αντίπαλο κανάλι εκεί πέρα κάνοντας ένα update στον τρόπο ψηφοφορίας τους βάζοντας το internet στο παιχνίδι μπας και σταματήσουμε να βλέπουμε νικητές μόνο από τη μεγαλόνησο καθώς φαίνεται ότι οι Κύπριοι έχουν λεφτά να πετάνε σε sms. Τέλος ας μην το παίζουμε τόσο κουλτούρα, το 70% τηλεθέαση δεν είναι στημένο, όλο και κάποιοι το παρακολουθούν. Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι μόνο ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος είναι πρέπον θέαμα για σκεπτόμενα άτομα.
Αυτά ήταν μερικά από τα θέματα που μας έκαναν εντύπωση τον τελευταίο καιρό, περισσότερα στο κεντρικό μας δελτίο.
mr. & mrs. tomary.
Επειδή είμαστε σίγουροι ότι μας είχατε ξεγραμμένους και το we are back είναι λίγο τετριμμένο και λίγο γκαντέμικο για εμάς μιας και δεν ξαναγράψαμε για περίπου έναν χρόνο, αν και λίγο νωρίς χρονικά εκεί που καθόμασταν ακούσαμε ταυτόχρονα μια φωνή στα κεφάλια μας που μας έλεγε “tomaria βγείτε έξω” (η φωνή μας είπε και τον πληθυντικό του δεύρο αλλά εμείς τον ξεχάσαμε, grammarnazis κράχτε ελεύθερα).
Οπότε σαν πιστοί Χριστιανοί δεν μπορούσαμε να παρακούσουμε το πρόσταγμα και σαν άλλοι Λάζαροι είμαστε ξανά εδώ μαζί σας, και ελπίζουμε όχι για περιορισμένες εμφανίσεις! (Λέτε να γίνουμε κι εμείς τόσο διάσημοι όσο αυτός?).
Το σημαντικότερο νέο μας είναι ότι προς τα τέλη του προηγούμενου Ιουλίου το μικρό γαμήδι είδε το πρώτο φως της ημέρας. Και για όσους αναρωτιέστε είναι γερό, δυνατό και σε λίγο καιρό θα κατουράει και όρθιο. Η εγκυμοσύνη ήταν εύκολη και καλή, με εξαίρεση κάποια φουσκώματα και ίλιγγους που είχε ο κύριος tomarys τα οποία όπως ευτυχώς μας είπε ο γυναικολόγος μετά τον τέταρτο μήνα σταμάτησαν. Ο μικρός ήρθε δυο εβδομάδες νωρίτερα από ότι έπρεπε και μια μέρα από το προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό, έτσι για να μας αγχώσει και λίγο για να έχει χαβαλέ αλλά και να μας επιβεβαιώσει πως το όνομα μικρό γαμήδι, δεν το απέκτησε τυχαία. Γεννήθηκε 2.340 γραμμάρια και 47 πόντους και αυτοί οι κακοί άνθρωποι στο μαιευτήριο δεν μας άφηναν να το δούμε παρά μόνο για να το ταΐσουμε (γιατί βαριόντουσαν) καθώς κάπου μας το κρατάγανε γιατί ήταν λιποβαρές, δικαιολογίες. Απλά ήταν τόσο όμορφος που θέλανε να το κρατήσουν για την πάρτη τους. Παρ’ όλα αυτά αυτό έδωσε την ευκαιρία στους γονείς του να κωλοβαράνε ολημερίς και ολονυχτίς στο τρίκλινο δωμάτιο που αποδείχτηκε μονόκλινο και στους διαδρόμους. Δεν το λες και άσχημα. Αφού παραδώσαμε τα λύτρα και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις καταφέραμε να φύγουμε από εκεί μαζί με το μικρό γαμήδι (που να το ξέραμε να τους το αφήναμε που έχουμε 7 μήνες να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι).
Από εκεί και πέρα και μετά την ολιγοήμερη παραμονή μας στην Αθήνα, η κυρία σαν γνήσια χωριατοπούλα και ο κύριος σαν ερωτικός μετανάστης φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Εδώ ο καθαρός αέρας είναι άφθονος, ο χειμώνας βαρύς και ασήκωτος όπως και οι τόνοι από τα ξύλα που έχουμε κάψει στο γαμηστερό μας τζάκι που αν ήταν ελεύθερος ο Βεργής θα μας έκλειναν μέσα οι οικολόγοι, επίσης έχουμε βάσιμες υποψίες ότι η softex έκλεισε γιατί τους κάψαμε την πρώτη ύλη και δεν είχαν από τι να φτιάξουν χαρτιά και τέλος η πρεσβεία της Βραζιλίας μας απέστειλε έγγραφο ότι μας απαγορεύει την είσοδο στη χώρα τους γιατί μας θεωρεί απειλή για τα δάση του Αμαζονίου.
Παρ’ όλο το κρύο και τις πιέσεις που μας υφίστανται το μικρό γαμήδι μεγαλώνει σε ένα ζεστό και για εμάς ευχάριστο περιβάλλον μιας και με τα γέλια και τις φωνές του η γειτονιά δεν έχει την ίδια άποψη. Το μικρό γαμήδι μεγαλώνοντας και σύμφωνα πάντα και ΜΟΝΟ από την μάνα του, είναι ίδιο ο κύριος tomarys, εμφανισιακά αλλά και στον τρόπο που τρώει, κοιμάται, ακόμα και κλάνει. Οι άλλες μάνες δεν έχετε παιδιά, φυτρώσανε και ήρθε η ώρα να το παραδεχτείτε. Η κυρία tomary όμως την αγαπάει και προσπαθεί να κατανοήσει το γεγονός πως όπως όλα δείχνουν ήθελε παιδί από τον γιόκα της από την ηλικία περίπου που εκείνος κατάλαβε τι κάνει το πουλί του.
Από την μετακόμιση μας και έπειτα βασικό μας μέλημα (μετά τη φροντίδα του μικρού-εντάξει δεν είμαστε δα και τόσο tomaria) ήταν η υλοποίηση της επιχειρηματικής μας ιδέας. Σε συνεργασία με τον αδελφό της κυρίας (και νονό του μωρού αν ποτέ πάρει όνομα με τον καθιερωμένο τρόπο), πολύ σκληρή δουλειά, άπειρη γραφειοκρατία αλλά και πόλεμο από ανταγωνιστές καταφέραμε να ξεκινήσουμε τη δική μας επιχείρηση περίπου 3 μήνες πριν και με αρκετή απόκλιση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψουμε τη μεγαλειώδη ιδέα που είχαμε και εσείς κάνατε υπομονή περίπου ένα χρόνο για να μάθετε.
(μουσική αγωνίας από αμερικάνικο θρίλερ, ντραμς με ταρα-τατα και λοιπα αγωνιώδη κλισέ)……………………………………………………………………………………………
Ανοίξαμε Γραφείο Τελετών υπό το διακριτικό τίτλο “Δι ευχών”. Η ζωή είναι μικρή και εμείς θα ήμασταν πολύ χαζοί για να το αψηφήσουμε. Δυστυχώς το business plan μας δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα οπότε για την ώρα τα πράγματα από επαγγελματικής άποψης είναι πεθαμένα (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι?), αλλά είμαστε αισιόδοξοι και πιστεύουμε πως στο άμεσο μέλλον “θα κάνουμε κηδεία” στους ανταγωνιστές και το μικρό γαμήδι θα μπορεί να κυκλοφορεί περήφανο τραγουδώντας ανέμελα “εγώ δεν ζω γονατιστός είμαι της κορακίνας γιος”.
Όπως κάθε γονιός καταλαβαίνετε πως έτσι κι εμείς έχουμε μεγαλεπήβολα σχέδια για το καμάρι μας.
Αυτά από εμάς για την ώρα και να είσαστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά δεν θα κάνετε να μας δείτε τόσο καιρό και θα επιστρέψουμε και με αναρτήσεις πέρα από τα νέα μας.
υ.γ.1 : Παρακαλούμε για την κατανόηση και την συγχώρεση σας που δεν απαντήσαμε στα σχόλια των προηγούμενων αναρτήσεων αλλά δεσμευόμαστε ότι από εδώ και πέρα μπαίνουμε σε κανονικό ρυθμό blogging (γιατί ξέρουμε ότι σας λείψαμε) οπότε αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
υ.γ.2 : Αχρείαστοι να είμαστε, αλλά αν ποτέ μας χρειαστείτε μην διστάσετε.
υ.γ.3 : Ελπίζουμε όπως κι εμείς έτσι κι εσείς δεν χάσατε το χιούμορ σας και κατανοείτε ότι το ύφος των αναρτήσεων μας δεν συμβαδίζει με τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό μας. Και πριν πέσουν κάποιοι να μας φάνε ξεκαθαρίζουμε ότι βλέπουμε τη δουλειά μας σαν λειτούργημα και ποτέ δεν θα αντιμετωπίζαμε με χιούμορ, πλάκα και ανωριμότητα τον πόνο οποιουδήποτε.
mr. & mrs. Tomary.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά είμαστε και ΠΑΛΙ πίσω. Οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα που από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε νιώθουμε λες και έχουν περάσει χρόνια. Ναι βρε κουτούτσικα, καλά καταλάβατε, μας λείψατε! Σε αυτό έχουν συμβάλλει και κοσμοιστορικά γεγονότα βέβαια.
Ο κύριος tomarys είχε την καλύτερη επιχειρηματική ιδέα ever, αλλά δεν είναι ακόμα ώρα να σας την αποκαλύψουμε καθώς είμαστε προληπτικοί και δεν θέλουμε να την γρουσουζέψουμε. Πάντως όταν έρθει η ώρα να την υλοποιήσουμε θα σας το ανακοινώσουμε έτσι ώστε να βοηθήσετε να μας προτιμήσουν και να είστε σίγουροι ότι θα σας βγάλουμε ασπροπρόσωπους.
Πάμε τώρα σε αυτά που μπορούμε να σας ανακοινώσουμε. Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, μετά την εορτή της κυρίας και από αρκετές μπύρες για να το γιορτάσουμε, ανακαλύψαμε ότι θα εκπληρώσουμε τον σκοπό μας προς το ανθρώπινο είδος. Είχε έρθει η ώρα να το διαιωνίσουμε. Μετά από μερικές υποψίες και τις ευχές της γουρλούς όπως κατονομάστημε φαρμακοποιού, ο κύριος tomarys συγκινημένος είδε να εμφανίζεται και δεύτερη γραμμή στο τεστ. Εκείνος χεσμένος από τη χαρά του και η κυρία του χεσμένη από το φόβο της αποφάσισαν να πάρουν μια κούτα τσιγάρα να το χωνέψουν. Οι επιβεβαιώσεις ήρθαν, οι σχετικές ανακοινώσεις έγιναν πιο εύκολα από ότι περιμέναμε αφού οι δικοί του δεν έστησαν χορό στην πλατεία αλλά και οι δικοί της δεν έστησαν κρεμάλες… στην πλατεία ξανά. Όπως πολύ σωστά καταλάβατε, θα γίνουμε γονείς. Έχουμε κλείσει τον 3ο μήνα και η εγκυμοσύνη κυλά χωρίς προβλήματα για την κυρία tomary, και με τα παραδοσιακά, ζαλάδες, ανακατοσούρες, λιγούρες για τον κύριο. Μάλλον έχουμε μπερδευτεί ποιος έχει το παιδί. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να φουσκώσει μόνο εκείνος.
Σε αυτό το σημείο βέβαια να πούμε πως γνωρίζουμε πως όσα περιγράψαμε δεν είναι τα ιδανικά, βλέπε μπύρες, τσιγάρα, μα το σοκ ήταν μεγάλο. Οι μπύρες κόπηκαν, τα τσιγάρα ευελπιστούμε από αύριο. Τώρα αν αυτό μεταφραστεί σε νεύρα, δείξτε κατανόηση. Τα tomaria πολλαπλασιάζονται, και αφού δεν γνωρίζουμε ακόμα αν αυτό που θα προκύψει θα είναι κορίτσι, αγόρι (ή συνδιασμός των 2.. στις εποχές που ζούμε για όλα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος), και μετά από επιθυμία της κυρίας μιας και τα σποράκια, φασολάκια και όλα τα συναφή την εκνευρίζουν το νέο μέλος το αποκαλούμε «μικρό γαμήδι». Και μην είστε πουριτανοί, εσείς με τον πελαργό το φέρατε?! Από την άλλη ας πρόσεχαν όσοι φώναζαν όταν ήθελε να βγάλει πρώτα το σκύλο και μετά το γάτο «κύριο καριόλη», η εκδίκιση είναι ένα πιάτο που τρώγετε πάντα κρύο!
Από την γκαστρωμένη και τον ακόμα πιο γκαστρωμένο, αγάπη ολούθε!
Τέτοια μέρα πριν 2 χρόνια ήταν που έκανε την αισθητή παρουσία του ο κύριος tomarys στην ζωή μου! Όπως σωστά καταλαβαίνετε, έχω πολλούς λόγους να το γιορτάζω! Αν σκεφτείς και το γιορτινό δώρο των πεθερικών που άγγιζε μισό μισθό σε κας, πως μπορώ να είμαι κακοδιάθετη! Εγώ αγάπη μου ούτε λουλούδι που λέει ο λόγος… Όχι ότι έχω θέμα, μα όταν βλέπεις και τους άλλους να σε αγκαλιάζουν και να σε υπολογίζουν δικό τους άνθρωπο με κάθε τρόπο και κίνηση έχεις κάθε λόγο να νιώθεις τυχερός.
Δεν έχουμε απολογισμούς, δακρύβρεχτες κουβέντες και βαρυσήμαντους λόγους….
Εγώ όσα ήθελα πάντα τα έχω. Εντάξει πρέπει ακόμα να ρυθμήσω μερικές τεχνικές λεπτομέριες μα όσα κάνουν ουσιαστική την ύπαρξη μου, τα έχω. Μια αγαπημένη παρά τα προβλήματα οικογένεια που με αγαπά και με υπολογίζει, έναν άψογο σύζυγο που κάνει τα πάντα για ένα μου χαμόγελο, αξιόλογους ανθρώπους στο περιβάλλον μου, και μια καινούρια οικογένεια που παρά τις διαφορές μας και τις αντιθέσεις με προσέχουν σαν δικό τους παιδί!
Σήμερα δεν θα γιορτάσω διαφορετικά, έχω τον άντρα μου, τον αδερφό μου και τον αξιαγάπητο γάτο μας! Και μόνο η παρουσία τους είναι αφορμή για χαμόγελο!
Απολαύστε κάθε στιγμή με όσους αγαπάτε, γιατί ότι και να γίνει, όσα προβλήματα και αν μας βαραίνουν, η ζωή είναι μικρή και όμορφη! Μπορεί όχι κάθε στιγμή, μα αν ψάξεις λίγο θα βρεις τον δικό σου λόγο να χαμογελάς!
Να με χαίρεστε κι εσείς φίλοι μου, μα πάνω από όλα να χαίρεστε όσους αγαπάτε!
Let’s Twist χορεύουμε τώρα λέμε! Έστω και στο μυαλό ❤
Κάθε μου ευχή πραγματικότητα….εννοείτε!
Και κάθε δική σας, καλοδεχούμενη…
Πριν ξεκινήσω να δίνω εξηγήσεις, βάλε bruceaκο. Αφού τον αγαπώ!
Λέω να το πάω κάπως ανάποδα! Συνήθως βλέπω να καλωσορίζουν όλοι το μήνα που ξεκινά! Ε λοιπόν, πριν ευχηθώ, θα ασχοληθώ με τον παλιό! Αντίο λοιπόν Νοέμβρη! Ο μήνας αυτός είχε και ανησυχία μπόλικη, και γέλιο, και κούραση! Όπως κάθε μήνας είχε τα πάνω και τα κάτω του. Ξεκίνησε ήρεμα, συνεχίστηκε με κούραση, τρέξιμο, ψάξιμο και τελείωσε γλυκά! Είναι ο μήνας που η κολόνα του σπιτιού μεγαλώνει και γίνεται σοφότερος, φέτος και τον τραπέζωσα, και τον φόρτωσα με δώρα και γενικά δεν ακούω κουβέντα αφού έτρεχα σαν τον Βέγγο! Ο μήνας που πέρασε βέβαια έφερε και σημαντικά νέα μαζί του, αφού μάθαμε πως η μαμά είναι καλά, χαλάλι όση δημόσια ανευθυνότητα και σαπίλα φάγαμε αφού καταλήξαμε με ένα χαμόγελο λαμπερό και φωτεινό! Μαζί με όλα τα άλλα, έφερε και μια σκληρή διαπίστωση… καταλάβαμε πως είναι σωστό και φρόνιμο να καθόμαστε στο σπίτι μας! Αφού βρε αδερφέ, κάθε φορά που θα πατήσουμε το πόδι μας έξω από την πόρτα του σπιτιού είμαστε έτοιμοι να ξοδέψουμε μισθούς ολόκληρους. Ειλικρινά αν έχεις μαγαζί καλύτερους πελάτες δεν θα βρεις, στο υπογράφω! Πως βλέπεις εκείνους που κάθονται με τις ώρες με έναν καφέ και τον τραβάνε από τα μαλλιά να μην τους διώξουν? Καμία σχέση! Σπίτι μου, σπιτάκι μου… όχι τίποτα άλλο μα αν συνεχίσουμε στους ρυθμούς αυτούς οι λογαριασμοί τρέχουν κι εμείς θα καταλήξουμε να τρέχουμε πανικόβλητοι!
Στα μέσα του μήνα μπήκε στη ζωή και ένα καινούριο project από τη φίλη μας τη Μάρθα. Γενικά τα αποφεύγω αυτά γιατί η αναβλητικότητα μου σπάει κόκαλα αλλά είναι που βλέπω παντού γύρω τόσο όμορφες ιδέες και πόσο να αντέξω?! Να σου πω λοιπόν πως πρόκειται για 365 ερωτήσεις, και θα το βρεις ψηλά στο blog μας. Μη φανταστείς ανάρτηση, απλά πράγματα, και γι’ αυτό αποφασίσαμε να γίνει όπως πρέπει, μια μέρα περνάει, μια ερώτηση έρχεται! Μια ευκαιρία να μάθεις κάτι μικρό για την καθημερινότητα μας, αλλά και για εμάς αφού περνώντας ο καιρός θα δούμε τι μας απασχόλησε.. Τις απαντήσεις του Νοεμβρίου λοιπόν, θα τις βρεις εδώ.
Όμως αρκετά μιλήσαμε για εμάς! Δεν ξεχνάμε και όλα εκείνα που μας έκαναν εντύπωση στο μήνα που έφυγε. Στο προηγούμενο blog μου για όποιον μπορεί να θυμηθεί, είχα μια στήλη με κείμενα από φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Πράγματα και λέξεις που με τον τρόπο τους με άγγιξαν. Κάτι ανάλογο θα κάνουμε και τώρα αφού θα μοιραστώ κείμενα που με έκαναν να σταθώ.
Θα ξεκινήσω με κάτι που γράφτηκε λίγο πιο νωρίς, και χωρίς σκέψεις θα καταπατήσω όσα έλεγα για τον μήνα που πέρασε. Πρόκειται για τη Σοφία από το Πότε-πότε την Κυριακή η οποία μας μιλάει για μια διαφορετική επέτειο, ένα κείμενο που όπως της είπα και προσωπικά με συγκίνησε βαθιά και είναι από αυτά που δύσκολα θα ξεχάσω. Σειρά έχει η μάγισσα της γειτονιάς, Άιναφετς τη λένε και την ξέρουν μέχρι και οι πέτρες. Μας πρόσφερε δυο όμορφες ιστορίες, οι οποίες όσο μικρές και αν φαίνονται έχουν να μας διδάξουν μεγάλα πράγματα! Στο Απάγκιο είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ιστορίες, γι’ αυτό θα μοιραστώ την τελευταία, που για ‘μενα μόνο τρίχες δεν ήταν.. η γυναίκα αυτή έχει τέτοιο ταλέντο που σε καθηλώνει σε κάθε της ανάρτηση. Στον καλλιτεχνικό κόσμο τώρα, σειρά έχει η μαστόρισσα της γειτονιάς, η Αριστέα η οποία ασχολήθηκε με κάτι τόσο απλό, αλλά προσωπικά με εντυπωσίασε! Γενικά αυτό το κορίτσι μου βγάζει την καταπιεσμένη καλλιτεχνική μου φύση νομίζω! Η Μαρία, από το Συλλέγω στιγμές, την οποία γνώρισα το μήνα που πέρασε και χάρηκα πραγματικά γιατί είναι ένα αξιόλογο πλάσμα, μοιράζεται σκέψεις από τα γενέθλια που πέρασαν, και σπάει λίγο όλο αυτό το ονειρικό που όλοι θέλουμε να παρουσιάσουμε, πράγμα που εμένα με κάνει να την σέβομαι ακόμη περισσότερο για την ειλικρίνεια που έχει. Μια παρουσία που με εντυπωσίασε πραγματικά και χάρηκα που βρήκα, η Ελίνα από το Κο-ξι-λο, μια μαμά που με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς φόβο μας παρουσιάζει τις καλύτερες αλλά και τις χειρότερες στιγμές της.. εγώ ξεχώρισα τα Χριστούγεννα της, που πραγματικά είναι τα πιο όμορφα που έχω διαβάσει-σκεφτεί-ονειρευτεί! Και θα κλείσω, με ένα άλλο αγαπημένο δίδυμο (εκτός από εμάς). Μιλάω για τα κορίτσια μας από το e- περιοδικό οι οποίες μας δίνουν συχνά ενδιαφέρουσες πληροφορίες, και στο συγκεκριμένο μας πάνε ένα μεγάλο ταξίδι που φαντάζομαι όποιος το αντικρίσει θα σταθεί!
Κάπου εδώ θα σταματήσω, όχι γιατί τίποτα άλλο δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον, μα γιατί αν συνεχίσω φοβάμαι δεν θα έχω τελειωμό!
Άλλωστε καιρό έχουμε για όλους και όλα, η βόλτα μας δεν τελειώνει..
Μην ξεχνάς όσα πέρασαν το μήνα τούτο και από εδώ.
Ρίξαμε Φωτιά και τσεκούρι σε μερικούς.
Ζωντανέψαμε τις αναμνήσεις μας μέσα από το Μέλι moon.
Μοιραστήκαμε Πολλές χαρές και μερικές αποτυχίες.
Προσπαθήσαμε να προλάβουμε τη γραφειοκρατεία με τον Dear Santa.
Γενικά τεμπελιάσαμε όπως όλοι παρατηρείται! Μην κρυβόμαστε!
Και αφού τελειώσαμε με το μήνα Νοέμβρη,να ευχηθώ σε όλους,
έναν όμορφο, γιορτινό και ανθρώπινο Δεκέμβρη…
Καλό μήνα σε όλους!
Μέχρι την επόμενη φορά, ας γελάμε δυνατά!
Αγαπημένε Άγιε,
φέτος πήραμε την απόφαση να σου γράψουμε νωρίς γιατί έχουμε μια υπόνοια πως πέρυσι το γράμμα μας κόλλησε στην γραφειοκρατία και την κίνηση των ημερών με αποτέλεσμα να μας γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Κι επειδή όπως ξέρεις δεν είμαστε δυο είμαστε ένα, θα παραλάβεις ένα γράμμα και από τον κύριο αλλά και την κυρία tomary. Αυτά βέβαια όσον αφορά εμάς, γιατί αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και λάβουμε υπόψιν το δικό σου στήσιμο πέρυσι, τα δώρα μας θα πρέπει να είναι διπλά!
Δε θέλουμε να είμαστε απαιτητικοί, αλλά με τα πάθη που περάσαμε φέτος μόνο με του αφεντικού σου συγκρίνονται! Η χρονιά που πέρασε βρήκε τον κύριο tomary να δουλεύει ακόμα περισσότερο και να πληρώνετε ακόμα λιγότερο ενώ την κυρία του σε μια προσπάθεια καλής θέλησης και συμφιλίωσης με τα ακαδημαϊκά της καθήκοντα με δυο λιγότερα μαθήματα στην καρτέλα της -εντάξει δεν ήταν το ιδανικό, αλλά γι’ αυτό λέγετε και προσπάθεια-.Ο υπόλοιπος χρόνος συνεχίστηκε με αμέτρητες σειρές, εξερεύνηση του πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει η δημόσια υγεία, πήγαινε-έλα στο χωριό της κυρίας, κάποιες βόλτες με τη φίλη μας τον Μήτσο, αναγνώριση της ηλιθιότητας μερικών αλλά και γνωριμία με άτομα που έχουν κάτι να σου πουν.
Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, ξεχωριστή θέση έχει ο 3λεπτος γάμος μας και η στιγμή που ο αντιδήμαρχος είπε την γνωστή ατάκα «και τώρα μπορείς να φιλήσεις τη νύφη!» Φυσικά το ταξίδι που ακολούθησε του γάμου (ευγενική χορηγία της οικογένειας του κυρίου), δεν θα μπορούσε παρά να είναι υπέροχο, όπως και κάθε στιγμή άλλωστε μεταξύ του κυρίου και της κυρίας! Βέβαια όπως όλα τα ωραία, κι αυτό κράτησε λίγο και επανήλθαμε βίαια στην πραγματικότητα. Όπως καταλαβαίνεις για ακόμη μια χρονιά ήμασταν τα καλυτερότερα παιδιά, και αυτή τη φορά αν δεν μας ανταμείψεις με κάτι εξαιρετικό π.χ τζόκερ μετά από τουλάχιστον 6απλό τζακ ποτ ή στη χειρότερη περίπτωση διακοπές στη Χαβάη να ξέρεις ότι θα λάβουμε δραστικά μέτρα εναντίον σου!
Με εκτίμηση και προσμονή,
mr. & mrs. tomary.
Πριν ξεκινήσουμε, βάλε μουσική.
Σήμερα είναι ξεχωριστή μέρα για ‘μένα. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο άνθρωπος μου γι΄αυτό κι εγώ, θέλω να του ευχηθώ μέσα από εδώ και να του πω πόσο τυχερή νιώθω που βρίσκετε στην ζωή μου. Καταρχήν για όσους δεν το γνωρίζουν, για ΄μένα είναι ξεχωριστός χώρος τούτος μιας και μέσα από το blog ήρθε στη ζωή μου. Από το προηγούμενο πιο σηγκεκριμένα όπου σχολιάζοντας και στην συνέχεια από το καταραμένο κατά τα άλλα γιατί καθόλου δεν το συμπαθώ, facebook. Την πρώτη φορά που συνομιλήσαμε με εκνεύρισε ιδιαίτερα αφού μετά τις πρώτες κουβέντες «γεια, χάρηκα κτλ» ή απάντηση του ήταν ένα ξερό «ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ». Κάπου εκεί κόψαμε τις διπλωματικές σχέσεις και αποχαιρετιστήκαμε. Μια βδομάδα μετά γίορταζα και μου ευχήθηκε, από εκεί και πέρα ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, μιλούσαμε καθημερινά και συνέχεια με απίστευτη άνεση. Ώσπου την επόμενη εβδομάδα όπου και θα ερχόμουν Αθήνα. Και εμφανίστηκε φάντης μπαστούνης στα κτελ. Φαντάζεστε τι σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό μου! Και μόλις τον είδα το ήξερα, αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε για ‘μένα! Από εκείνη τη στιγμή δεν έλειψε λεπτό από την ζωή μου. Από την πρώτη μέρα μέναμε σπίτι του ενώ σε 4 μήνες είχαμε το δικό μας σπίτι. Μου άλαξε τη ζωή μα και την αντιμετώπιση μου. Με έμαθε να ανοίγομαι και να δίνω, να μη φοβάμαι να δεθώ. Άλλωστε μου το ‘χε πει πριν με γνωρίσει, «στόχος μου είναι να σου γίνω απαραίτητος» και τα κατάφερε από το πρώτο λεπτό.
Το «πολλές χαρές», γιατί εκεί ήθελα να καταλήξω, από τότε έγινε κάτι σαν πείραγμα ανάμεσα μας. Στην τούρτα μου πέρυσι αντί για χρόνια πολλά έγραφε πολλές χαρές, το οποίο το έχω βαλσαμώσει.
Λίγο καιρό πριν ήταν η ονομαστική του εορτή, καλέσαμε τα πεθερικά και φυσικά τους απέδειξα ακόμη μια φορά πόσο καλή νοικοκυρά είμαι! Πολύ τρέξιμο και μεταξύ μας απορώ πως η πεθερά μας κάνει κάθε Κυριακή τραπέζι, κόλαση! Στη συνέχεια πήραμε ότι έμεινε και συνεχίσαμε το τραπέζι στην φίλη Μήτσο που επί της ευκαιρίας κάναμε και τη δική του γιορτή-γενέθλια! Όλους τους τραπέζωσα!
Στα γενέθλια αποφάσισα να του κάνω έκπληξη. Αποτυχία. Μόνο αυτό έχω να σας πω! Πρέπει να είμαι ο πιο φριχτός άνθρωπος με τις εκπλήξεις, με τρώει κάτι, δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Άλλο να με βλέπεις και άλλο να σου λέω. Τελικά όπως ήταν αναμενώμενο την μέρα που είχα το δώρο στα χέρια μου, λίγο με πίεσε και το ξεφούρνησα. Όλα αυτά γύρω στις δεκαπέντε μέρες πριν. Γενικά βέβαια σαν άνθρωπος δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι εκπλήξεις, όχι ότι δεν το χαίρομαι αλλά θέλω να ξέρω τα πάντα βρε αδερφέ! Οπότε όταν πάω να κάνω εγώ όπως αποδείχτηκε είναι καταστροφικό το αποτέλεσμα.
Τουλάχιστον πρόλαβα να το αμπαλάρω αν μετράει! Στο βάθος βλέπεις tommy, μαζί το περιποιηθήκαμε! Ο tomarys που λες έχει μια αδυναμία στα φλιπεράκια, κατά καιρούς τον έχω ακούσει πόσο τα αγαπάει. Εντάξει, δεν μου περίσσευαν 1000+ ευρώ αλλά το έψαξα λίγο και βρήκα ήταν ένα επιτραπέζιο ξύλινο, πολύ γουστόζικο. Συμβιβαστήκαμε κάπου στη μέση δηλαδή.
Τη μικρή θυκούλα κοσμούσε το νέο του μπρελόκ που προσωπικά πολύ με ξετρέλανε!
Η κάρτα, που την πήρα φουλ εξτρα μεταλλική να μην χαλάει!
και τέλος,…
Όμορφο για δώρο όλο αυτό δεν ξέρω αν είναι, μα σίγουρα είναι με αγάπη και αυτό είναι όμορφο από μόνο του!
Τελευταία μέρα είπα να κάνω και την τούρτα, η οποία για διάφορους λόγους και λάθη δικά μου αλλά και της συνταγής βγήκε λίγο αποτυχία, αλλά επειδή δεν θα φάτε, λέω να σας την δείξω!
Για το 13 κάνε τα στραβά μάτια, είναι άντρας μου και δεν μπορώ να τον κακοκαρδίσω μια τέτοια μέρα!
Μωρό μου να σε χαίρομαι, εύχομαι ολόψυχα όλα τα καλά του κόσμου και επειδή με συμφέρει ( μαλακίες θα λέμε?) αλλά κυρίως επειδή το αξίζεις! Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, ιδανικός γιος, πιστός φίλος, εκπληκτικός σύντροφος και είμαι απόλυτα σίγουρη πως στο μέλλον θα είσαι και καλός πατέρας!
Είσαι όλα εκείνα που σκέφτηκα ή δεν τολμούσα να σκεφτώ ποτέ.
Πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος λαμβάνει αυτό ακριβώς που του αξίζει. Εγώ αισθάνομαι πως από τη στιγμή που σε γνώρισα απέκτησα πολλά περισσότερα!
Είσαι ο άνθρωπος μου,σε αγαπώ!
Να σε χαίρομαι πάντα!
Χαζεύοντας φωτογραφίες από τα μέρη που έχουμε επισκεφτεί, θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας μια από τις βόλτες μας. Η βόλτα αυτή βέβαια για εμάς έχει ξεχωριστό χαρακτήρα αφού αποτέλεσε και το ταξίδι του μέλιτος. Όπως θα καταλάβατε και από την φωτογραφία προορισμός μας είναι το ανεξάρτητο κράτος της Κρήτης. Το ταξίδι ξεκίνησε στις 23 Απριλίου, μια ημέρα ακριβώς μετά την έναρξη του ταξιδιού της ζωής μας και ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα μετά.
Αμέσως μετά την απόβαση μας στο νησί, η κύρια αποστολή μας ήταν να βρούμε το μπουγατσάδικο του Ιορδάνη όπου και τσακίσαμε τα εδέσματα του. Έπειτα από αυτό, μιας και η αποστολή εξετελέσθη αρκετά νωρίς, αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στα στενά σοκάκια και να να οδηγηθούμε για μια φραπεδάρα στο παλιό λιμάνι των Χανίων.
Η βόλτα στη παλιά πόλη μας οδήγησε σε ένα από τα σπίτια που ζούσε η Κυρία Tomary κατά τα πρώτα φοιτητικά της χρόνια (που όπως αποδεικνύει η ιστορία δεν ήταν και τα τελευταία της). Στη συνέχεια αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τα πέριξ των Χανίων και οδηγηθήκαμε στα Φαλάσαρνα όπου και χαζέψαμε τη θέα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες που μπορεί να οδηγηθεί κανείς, την Ελαφόνησο. Το τοπίο μαγευτικό μιας και δύσκολα ξεχωρίζει κανείς τη θάλασσα από τον ουρανό.
Γυρνώντας στα Χανιά μας περίμενε η Μαρία, φίλη της κυρίας από τα φοιτητικά χρόνια που λέγαμε. Περάσαμε το Σου – Κου παρέα και μας περιποιήθηκε τόσο στο φαΐ όσο και στο πιοτό, τουλάχιστον την φίλη της αφού ο Κύριος οδηγούσε. Πριν φύγουμε ένα καφές στο Μαράθι και μια τελευταία επίσκεψη στους τάφους των Βενιζέλων οι οποίοι ακόμα και στον θάνατο ήθελαν θέα πράγμα για το οποίο εμείς πολύ τους ζηλέψαμε.
Στη συνέχεια και με κατεύθυνση στον Πλακιά μέσω Ρεθύμνου κάναμε στάση στην Γεωργιούπολη και συγκεκριμένα στην λίμνη Κουρνά όπου με ένα θαλάσσιο ποδήλατο (σκαραβαίο παρακαλώ) και ένα αυτοσχέδιο τασάκι θαυμάσαμε τις ομορφιές της αλλά και της πάπιες μπαλαρίνες.
Το μεσημέρι μας βρήκε κάπου στα βουνά και πιο συγκεκριμένα στην Αργυρούπολη για να φάμε κάποια από τα ξακουστά κρεατοεδέσματα του τόπου τα οποία λόγο του πόσο ξακουστά είναι, τα περιμέναμε καλύτερα. Τουλάχιστον η στάκα τους μας άρεσε τόσο πολύ που συνεχίσαμε να την παραγγέλνουμε και τις επόμενες μέρες πιστεύοντας ότι θα γευτούμε κάτι εξίσου όμορφο. Όμως τα πράγματα κύλισαν κάπως διαφορετικά.
Επόμενη στάση το Ρέθυμνο όπου σε αντίθεση με τα Χανιά μας εντυπωσίασε το πόσο όμορφα στριμωγμένα μαγαζάκια είναι γεμάτα τα σοκάκια του.
Το βράδυ μας βρήκε στον Πλακιά, που παρόλο του ότι δεν στερούνταν ομορφιά αν υπήρχε όπλο στο σπίτι δεν ξέρουμε τι θα είχε συμβεί μιας και ακόμα και για να πάρεις τσιγάρα έπρεπε να τους πάρεις τηλέφωνο μισή ώρα πριν να ανοίξουν το περίπτερο. Και αυτό στις 6.30 το απόγευμα. Ναι η κατάθλιψη ήταν κοντά και σε αυτό συνέβαλε και η απόφαση μας να πάμε για ποτό εκείνο το βράδυ.
Η περιπέτεια της επόμενης ημέρας ξεκίνησε από ένα πέρασμα από το φαράγγι στο Μύρθιο. Προορισμός μας το Πρέβελι. Όπου δυστυχώς ή ευτυχώς φτάσαμε. Τη διαδρομή βλέπαμε να την ακολουθούν κάτι ανάμεσα σε τουρίστες και αγριοκάτσικα. Ανάμεσα τους και εμείς, όχι όμως για πολύ αφού ευτυχώς η επιστροφή δεν άργησε να έρθει. Στον γυρισμό και στη διάρκεια μιας στάσης για καφέ κάτω από ένα μεσαιωνικό γεφύρι πιάνοντας συζήτηση με το μαγαζάτορα για την άθλια πρόσβαση σε τούτη τη μαγευτική παραλία μάθαμε ότι υπάρχει ακόμα μια διαδρομή που αν και χωματόδρομος μας διαβεβαίωσε ότι είναι βατός και περνάει εύκολα αυτοκίνητο. Η απόφαση δεν ήταν δύσκολη, ήταν όμως λάθος. Αφού κατεβήκαμε και διασχίσαμε τη διαδρομή, η επιστροφή από τον «εύκολο» δρόμο βρήκε την Κυρία tomary με δυο επιπλέον πόδια από το πρήξιμο και το γαμηστερό ibizaki μας από τον «βατό» χωματόδρομο να χρειάζεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για λάστιχα, αναρτήσεις, εξάτμιση και ολίγον από κινητήρα.
Οι εντυπώσεις ήταν σαφώς καλύτερες από ψηλά, αφού η όαση που προσδοκούσαμε έμεινε στην έρημο. Τουλάχιστον καταφέραμε να επιστρέψουμε.
Μετά αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στα φημισμένα Σφακιά για να γνωρίσουμε τους παραδοσιακούς κρητίκαρους. Δεν αργήσαμε να πειστούμε πως όλα όσα λένε είναι μάλλον αλήθεια καθώς οι ταμπέλες τους ήταν βγαλμένες από κόμικ του λούκι λουκ, γεμάτες τρύπες από σκάγια και τα κοράκια να περιμένουν τη λεία τους. Επίσης πολύ παρεξηγησιάρηδες άνθρωποι καθώς τους ρωτήσαμε για ένα χωριό που το 90% των κατοίκων έχουν το επίθετο της Κυρίας tomary. Ο ταβερνιάρης στράβωσε επειδή δεν ξέραμε με ποιόν μπορεί να έχει συγγένεια ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουμε ξανακούσει γι’ αυτούς. Το λήξαμε ήρεμα και φύγαμε τρέχοντας.
Στο γυρισμό πριν το τελευταίο βράδυ στον Πλακιά θυμηθήκαμε ένα παλιό σήριαλ του κοντοχωριανού από τον πάνω μαχαλά Φιλιπίδη και κάναμε μια στάση στο Φραγκοκάστελο.
Μετά από την ταλαιπωρία και την κούραση της ημέρας, και αφού ήπιαμε ένα ποτάκι στο μοναδικό σωστό μαγαζί το οποίο μετά κόπων ανακαλύψαμε το μόνο που μας είχε μείνει ήταν ανάπαυση στην έπαυλη που μας φιλοξενούσε.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε ενθουσιασμένους καθώς θα ακολουθούσαμε τα Μινωικά μονοπάτια αφού θα επισκεπτόμασταν τη Κνωσσό. Μας εξέπληξε το γεγονός ότι η είσοδος για φοιτητές ήταν 0 ευρώ αλλά και το πόσο καθαρός και περιποιημένος ήταν ο χώρος. 
Μπαίνοντας στην Κνωσσό διακρίνεις τρεις μεγάλες τρύπες (όπως φαίνεται και στην τελευταία εικόνα). Οι επιστήμονες τις χαρακτηρίζουν ως χώρο για απορρίμματα, εμείς είμαστε σίγουροι πως εκεί στοίβαζαν τα πτώματα.
Μόλις μπήκαμε στον κύριο χώρο μας φάνηκε υπερβολικά μικρός, αλλά τελικά μας πήρε μόνο τρεις ώρες για να τον γυρίσουμε.
Στη διάρκεια της διαδρομής και αφού τα 4 πόδια της κυρίας tomary αρνούνταν πεισματικά να ακολουθήσουν το πνεύμα αποφασίσαμε πως ένα τσιγάρο θα μας έκανε καλό. Όμως οι φύλακες του χώρου δεν είχαν την ίδια γνώμη και μας κατσάδιασαν. Συνεχίζοντας λοιπόν, δεν μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε ότι είχαν εξαιρετικά επεξηγηματικές πινακίδες και η συνοδεία ξεναγού ήταν πραγματικά ανώφελη.
Όπως όλοι παρατηρείται στην μεσαία φωτογραφία το πιο μεγαλοπρεπές παλάτι της αρχαιότητας έχει τον χειρότερο θρόνο όλων των εποχών.
Κατά την έξοδο μας από το παλάτι μας περίμεναν χρωματιστά και περήφανα αξιοθέατα, τα οποία όμως δεν ήταν και τόσο αρχαία.
Μετά προορισμός μας ήταν το ενυδρείο που όμως δυσκολευτήταμε να καταλάβουμε ότι ήταν αυτό καθώς το γλυπτό που κοσμούσε την είσοδο μας έκανε να πιστέψουμε ότι είναι μουσείο διαστημικής τεχνολογίας.
Αν και εξωτερικά ο χώρος βρώμαγε εγκατάλειψη εσωτερικά το θέαμα σε αντάμειβε για την παράκαμψη σου. Είδη ψαριών γνωστά αλλά και άγνωστα, όμορφα αλλά και άσχημα κοσμούσαν το χώρο. Σε κάθε δεξαμενή βέβαια δεν έλειπαν οι ροφοί, που στην αρχή πιστέψαμε ότι ήταν απλά για διακόσμηση και πως αυτό το πλάσμα αποκλείεται να είχε ζωή μέσα του.
Αφού γλιτώσαμε από τα σκυλόψαρα τα οποία ομολογουμένως δεν ήταν και τόσα πολλά, φτάσαμε στον Άγιο Νικόλαο όπου και διαλέξαμε το νέο παλατάκι που θα είχε την τιμή να μας φιλοξενήσει τα επόμενα βράδια.
Το βράδυ μετά την εξαντλητική περιήγηση στον χρόνο και στον βυθό και τις συμβουλές του εξυπηρετικότατου ξενοδόχου επισκεφτήκαμε γκουρμέ σουβλατζίδικο (ναι υπάρχουν και τέτοια) και δοκιμάσαμε το και καλά υπέροχο έδεσμα, στάκα με τ’ αβγά.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και εμείς βρεθήκαμε στην Ελούντα με προορισμό την Σπιναλόγκα. Μέχρι να ξεκινήσει το καραβάκι ήπιαμε τις μπύρες μας και κατά τη διάρκεια καταλάβαμε πόσο βαθιά είναι η κρίση καθώς μας τις σέρβιρε ο Gerard Derardieu αυτοπροσώπως.
Αν και η ώρα που είχαμε στη διάθεση μας ήταν λίγη, ήταν σίγουρα αρκετή για να περιπλανηθείς στις ιστορίες που κρύβονταν πίσω από τις πόρτες των καταστημάτων και των σπιτιών. Ένας τόπος που μόλις καταλάβεις τις ιστορίες που κρύβονταν πίσω από τα μαγευτικά του τοπία, σου κόβει την ανάσα.
Ξεχωριστή θέση στους δρόμους του νησιού έχει το λεπροκομείο, το οποίο μαρτυρά τον πόνο και τη δυστυχία που υπήρξε στους χώρους αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως πέρα από τα όμορφα και μεγαλοπρεπή τοπία που αντικρίζουμε σήμερα, το μέρος αυτό υπήρξε τόπος μαρτυρίου. Βέβαια οι άνθρωποι εκεί πέρα μάθαιναν και συνεργαζόντουσαν και στηριζόντουσαν τόσο πολύ στην αλληλεγγύη που όταν τους ζητούσες ένα χεράκι στο έδιναν κυριολεκτικά(οι μη χιουμορίστες κάντε τα στραβά μάτια).
Φυσικά όπως και σε κάθε τουριστικό προορισμό, έτσι κι εδώ δε θα μπορούσε να λείπει και το καφέ-αναψυκτήριο του οποίου το όνομα το άφηναν στη φαντασία μας. Η δική μας πρόταση είναι να το ονομάσουν «καφενείο ο λεπρός» αφού ήταν και το μέρος που μετά τη στάκα με τα αβγά γευτήκαμε και τη στάκα με τα αυτιά. Μακράν καλύτερη. Δυστυχώς φωτογραφία του καφενέ σας έχουμε μόνο από ψηλά, ο πόνος και η δυστυχία είναι έκδηλη κι εκεί αφού το κτήριο τελεί υπό κατάρρευση.
Κάτω από τη ψάθα είναι ο καφενές που λέγαμε. Και κάπου εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση και απευθυνόμαστε σε εσένα τον κακεντρεχή και πικρόχολο, χωρίς ίχνος χιούμορ, έστω και μπλακ που είσαι έτοιμος να μας κατηγορήσεις ότι διασκεδάζουμε με τον πόνο που υπήρξε στο μέρος αυτό. Προφανώς δεν πήγαμε μέχρι εκεί για πλάκα και ενδιαφερόμασταν να μάθουμε και να δούμε την ιστορία του τόπου. Από εκεί και πέρα και ελπίζοντας να γνωρίζεις ότι είναι μια ιάσιμη και σχεδόν εξαφανισμένη ασθένεια πλέον, κατά τη γνώμη μας υπάρχει το περιθώριο για χιούμορ. Βέβαια αν θέλεις να μας κατακρίνεις, δεν θα μας πέσουν και τα μούτρα. (Μπουαχαχα). Κλείσιμο παρένθεσης.
Μένοντας στο νομό του Λασιθίου, επισκεφτήκαμε το Βάι και περπατήσαμε στο φοινικόδασος δίπλα στη θάλασσα όπου και οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον από εδώ προμηθεύονται και όλοι οι Κρητικοί τα φυτά για τις αυλές τους.
Στο γυρισμό κάναμε στάση στη Σητεία όπου εκεί επιτέλους φάγαμε φαγητό που άξιζε όσα είχαμε ακούσει γι’αυτό. Το βράδυ μας βρήκε πίσω στον Άγιο Νικόλαο για να απολαύσουμε την τελευταία μας νύχτα στο νησί.
Η επιστροφή ξεκίνησε με τελικό προορισμό το λιμάνι της Σούδας. Πριν γίνει αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια τελευταία στάση στα Χανιά ώστε να απολαύσουμε τη θέα παρέα με τον τελευταίο καφέ πριν τον γυρισμό.
Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφέρουμε ότι στα 1100 οδικά χιλιόμετρα που κάναμε στην Κρήτη παίζαμε καθημερινά τη ζωή μας κορώνα γράμματα με τους απαράδεκτους οδηγούς της.
Ελπίζουμε αυτή ανάρτηση να σας φανεί τόσο απολαυστική, όσο και σε εμάς το ταξίδι μας.
mr. & mrs. tomary
our walk 