Θέλω να φύγω.
Αυτό έλεγα το πρωί σε μια συζήτηση που είχα.Να κάνω μια καινούρια αρχή.Να μάθω νέους ανθρώπους.Με άλλη νοοτροπία.Που θα επιλέξω αν θα είναι στην ζωή μου.Που αν για κάποιο λόγο παραβιάζουν τα όρια,τις γραμμές που έχω θέσει,θα φεύγω.Έτσι απλά.
Μια ζωή,ή μάλλον στην δική μου ζωή,πάντα υπήρξα ιδιαίτερα επιλεκτική.Ακόμη είμαι.Μα μοιραία,όταν αλλάξει η ζωή σου,όταν βάζεις καινούρια άτομα,όταν κάνεις καινούρια οικογένεια,εκτός απο αγάπη και υποχρεώσεις,μοιράζεσαι και την κοινωνική σου ζωή.Ξέρω πως αυτό που λέω μπορεί να φανεί παρεξηγήσιμο.Μα δεν εννοώ οτι δεν μου αρέσει ή δεν το δέχομαι,ή ακόμα πως προσπαθώ να απομακρύνω κάποιον ή δημιουργώ προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν για να το πετύχω αυτό.Απλώς λέω πως εκ των πραγμάτων,δεν μας κάνουν όλοι.Είμαι δύσκολος άνθρωπος,το παραδέχομαι.Για να βάλω κάποιον στην ζωή μου πρέπει ειλικρινά να το αξίζει.Πάντα ήμουν εκείνη που αν δεν μου άρεσες,σου το έλεγα κατάμουτρα,και έκανα πως δεν υπάρχεις.Διπλωμάτης δεν υπήρξα και φαντάζομαι ούτε θα υπάρξω ποτέ.Ούτε και θέλω.Ούτε καν μπορώ πια.
Μέχρι τώρα η αλήθεια είναι δεν ήμουν ιδιαίτερα της παρέας.Σαν παιδί είχα μια φίλη,με την οποία ήμουν μαζί μέχρι το τέλος του σχολείου.Όπου ουσιαστηκά και με πρόδωσε.Ακόμα πιο δύσκολο.Αργότερα έκανα φιλίες,σύντομες αλλά και σταθερές.Γνώριζα αρκετά άτομα σαν φοιτήτρια,τα οποία ήταν παιδιά.Οτι και να έκαναν,μου άρεσε ή όχι,ήταν παιδιά.Δεν λέω πως όλα περνούσαν χωρίς να τα παρατηρώ,μα ήταν παιδιά.Πριν συζήσω,δεν είχα κάποια κοντινή,σταθερή παρέα,έβλεπα φίλους γνωστών,τους οποίους το πιθανότερο ήταν να μην τους δω ποτέ ξανά,ή τουλάχιστον όχι σύντομα απο την τελευταία φορά.Αδιάφορο.Επομένως κατά κάποιον τρόπο οι κοινωνικές μου επαφές ήταν ελάχιστες.
Τώρα,έχω αρχίσει και φιλτράρω ξανά.Βέβαια δεν είμαι μόνη μου,άρα μοιραία,οι παρέες του γίνονται παρέες μου και ούτω καθεξής.Κατά γενική ομολογία τα περισσότερα άτομα είναι υπέροχα παιδιά.Με χιούμορ και καλοί φίλοι.Άλλοι περισσότερο,άλλοι πάλι λιγότερο.Με ορισμένους έχουμε πιο πολλές επαφές,με άλλους λιγότερο.Το σκηνικό για εμένα άλλαξε.Δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί θα προτιμούσα να είμαι μόνη μου και να αδιαφορώ για τους γύρω μου.Όχι.Απλώς παρατηρώ.Παρατηρώ περισσότερο.Αναλύω πράγματα και συμπεριφορές.Που πολλές δεν μου αρέσουν,δεν τις θέλω,και αρκετές,δεν τις ανέχομαι.Όχι απο κακία,αλλά απο επιλογή.
Αυτό συζητούσα.Και με προβλημάτισε.Με πόνεσε κάπως αυτό το «όμως έχεις πολλές κόκκινες γραμμές».Όχι.Και αυτό που είπα,και έχω να πω,και σκέφτομαι,αυτό που αισθάνομαι σαν Νικολέτα είναι πως έχω μόνο μια.Και μοναδική.Η οποία έχει προεκτάσεις.Ναι.Έτσι είναι,όλα έχουν.Τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρο και άσπρο.Έχουν αποχρώσεις.Με ενοχλεί ένα πράγμα το οποίο δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί και πως,αλλά δεν διανοούμε να το βλέπω γύρω μου.Με πνίγει.Με στοιχιώνει και το γυρνάω συνεχώς στο κεφάλι μου.Η κόκκινη γραμμή μου είναι να βλέπω κάποιον να μην σέβεται την παρουσία του άλλου.Το θεωρώ τόσο άδικο.Τόσο άδικο όμως που ώρες ώρες αισθάνομαι πως θα τρελαθώ.Και τρελαίνομαι,πνίγομαι.και θέλω να τρέξω μακρυά,άλλες φορές πάλι να σπάσω τα μούτρα ορισμένων.
Μιλάμε για ανθρώπους με παιδιά που πρώτα απο οτι φαίνεται θα βρει ο πατέρας γκόμενα και μετά ο γιος.Άλλους πάλι φίλους κολλητούς που κάνουν λες και η ζωή σου είναι ζωή τους και προσπαθούν να σπάσουν την πλάκα τους.Και πόσα ακόμα περνούν απλά γύρω.Εξαγριώνομαι.Είμαι σαν θηρίο στο κλουβί.Και τα σκέφτομαι.Τα σκέφτομαι περισσότερο απο όσο πρέπει γιατί απλά δεν μπορώ να τα βλέπω.Με πνίγουν.Ακόμα και ας μην έχουν καμία σχέση με εμένα.Πόσο μάλλον αν έχουν.Πόση ανωριμότητα μπορεί να έχει κάποιος,ηλιθιότητα,ψευτιά.Και το αστείο σταματά να υφίσταται μετά την δέκατη φορά.Όχι δεν είναι.Πάλιωσε.Δεν γελάω.Δεν θέλω.
Θέλω απλά να φύγω.Αν βέβαια τελικά μας δοθεί η ευκαιρία.Και ξέρω,παντού υπάρχουν αυτά,όμως τότε δεν θα έχω καμία ανάγκη ούτε υποχρέωση να έχω τοξικούς ανθρώπους στην ζωή μου.Θα πάψουν να είναι φίλοι,γνωστοί,κουμπάροι,περαστικοί,θα πάψουν απο το οπτικό μου πεδίο και το μόνο που θα μείνει είναι ένα ξεχασμένο μήνυμα,τύπου «περνάτε καλά?».Ναι.Δεν θα χρειάζεται να έχω κανέναν που η συμπεριφορά του με προσβάλλει με τον τρόπο της.Θα έχω μόνο εκείνους που επέλεξα.Μπορώ να το κάνω και εδώ βέβαια.Προφανώς.Και προσπαθώ μιας και με τον καιρό ξεσκαρτάρω και πλησιάζω μόνο εκείνα τα άτομα που έχουν κάτι να μου πουν.Μα δεν θα πω ποτέ σταμάτα να επικοινωνείς.Και με αυτόν τον τρόπο μοιραία κάτι θα με περιβάλλει.Και κάπως θα τύχει να πρέπει να δω όσους μου μολύνουν την ψυχή.
Και μπορεί να γελάω πολλές στιγμές,πιθανό να περάσω και καλά,μα μόλις πάρω μια ανάσα στον καθαρό αέρα πνίγομαι.Και το συζητάω.Ξανά.Και ξανά.Και ξανά.Χαλιέμαι.Δεν θέλω.Δεν πρέπει.Μα πως μπορείς να λες οτι αγαπάς κάποιον και με κάθε ευκαιρία να του κάνεις κακό.Δεν μπορείς.Ή δεν σου έμαθαν ποτέ να αγαπάς,τον φίλο σου,τον διπλανό σου,τον σύντροφό σου,το παιδί σου.Ούτε θα μάθεις.Γιατί είσαι πονηρός.Και αυτό μόνο χειρότερα μπορεί να εξελιχθεί.Τόση αδικία,σε τόσες σχέσεις.Ανακατεύομαι.Αυτό.Και λυπάμαι,λυπάμαι γιατί όσοι σε νοιάζονται απο οτι φαίνεται απλά το καταπίνουν,το προσπερνάνε,δεν ξέρουν να το αντιμετωπίσουν,νιώθουν φόβο μην μείνουν μόνοι ή χάσουν τις συνήθειες τους..Δεν σε νοιάζονται ολοκληροτικά.Μάλλον αυτό.
Έχω ανάγκη απο άτομα καθαρά,ντόμπρα,που αυτό που λένε,αυτό και θα κάνουν.Δήθεν.Πόσοι δήθεν γύρω.Πόση απογοήτευση.Να μπορώ να μιλήσω,να ακούσω,να γελάσω.Και ας έχει ο άλλος του κόσμου τα ελλατώματα.Οτι μπορεί να βρει.Κι εγώ έχω.Όλοι έχουμε.Αυτό προσπάθησα να πω.Πως δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει γιατί πρώτα απο όλους εγώ δεν είμαι τέλεια.Μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια σε πολλά,μα μην είσαι άδικος.Άτιμος.Σεβασμός.Λίγος σεβασμός.Σε εμένα που σε ακούω,στο παιδί σου που σε βλέπει,στο φίλο σου που σε υπολογίζει,στον σύντροφο σου που δίνει την ψυχή του,στην οικογένεια σου που υπέφερε να σε μεγαλώσει.Σεβασμός σε οτι σε κάνει άνθρωπο.Σε οτι σε κάνει κάτι τέλος πάντων.
Βέβαι δεν περιμένω κάτι να αλλάξει.Όχι.Δεν περιμένω τίποτα πια και απο κανέναν.Κουράστηκα.Γιατί πάντα πίστευα και θα πιστεύω πως το να είσαι δίκαιος είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον,το πιο σημαντικό εφόδιο για να χτίσεις κάτι,το πιο μοναδικό συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος.Ζωντανός.Δεν χρειάστηκα ποτέ άλλους δίπλα μου απλώς για να υπάρχουν,και ούτε σκοπεύω να το κάνω ποτέ,ακόμα και αν αυτό με κάνει απόμακρη,δύστροπη,επιλεκτική,κακιά.Βαρέθηκα και τελικά,έφτασα σε ένα σημείο όπου απλώς αναρωτιέμαι.Όλοι εσείς που είστε τόσο κοινωνικοί,που έχετε τόσα άτομα,που περιβάλεστε απο τόση αγάπη αληθινή όπως λέτε,βολεύεστε με τα ημίμετρα ή τελικά δεν είμαι η μόνη τρελή?
our walk 