Ανάσταση.

Επειδή είμαστε σίγουροι ότι μας είχατε ξεγραμμένους και το we are back είναι λίγο τετριμμένο και λίγο γκαντέμικο για εμάς μιας και δεν ξαναγράψαμε για περίπου έναν χρόνο, αν και λίγο νωρίς χρονικά εκεί που καθόμασταν ακούσαμε ταυτόχρονα μια φωνή στα κεφάλια μας που μας έλεγε “tomaria βγείτε έξω” (η φωνή μας είπε και τον πληθυντικό του δεύρο αλλά εμείς τον ξεχάσαμε, grammarnazis κράχτε ελεύθερα).
Οπότε σαν πιστοί Χριστιανοί δεν μπορούσαμε να παρακούσουμε το πρόσταγμα και σαν άλλοι Λάζαροι είμαστε ξανά εδώ μαζί σας, και ελπίζουμε όχι για περιορισμένες εμφανίσεις! (Λέτε να γίνουμε κι εμείς τόσο διάσημοι όσο αυτός?).

Το σημαντικότερο νέο μας είναι ότι προς τα τέλη του προηγούμενου Ιουλίου το μικρό γαμήδι είδε το πρώτο φως της ημέρας. Και για όσους αναρωτιέστε είναι γερό, δυνατό και σε λίγο καιρό θα κατουράει και όρθιο. Η εγκυμοσύνη ήταν εύκολη και καλή, με εξαίρεση κάποια φουσκώματα και ίλιγγους που είχε ο κύριος tomarys τα οποία όπως ευτυχώς μας είπε ο γυναικολόγος μετά τον τέταρτο μήνα σταμάτησαν. Ο μικρός ήρθε δυο εβδομάδες νωρίτερα από ότι έπρεπε και μια μέρα από το προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό, έτσι για να μας αγχώσει και λίγο για να έχει χαβαλέ αλλά και να μας επιβεβαιώσει πως το όνομα μικρό γαμήδι, δεν το απέκτησε τυχαία. Γεννήθηκε 2.340 γραμμάρια και 47 πόντους και αυτοί οι κακοί άνθρωποι στο μαιευτήριο δεν μας άφηναν να το δούμε παρά μόνο για να το ταΐσουμε (γιατί βαριόντουσαν) καθώς κάπου μας το κρατάγανε γιατί ήταν λιποβαρές, δικαιολογίες. Απλά ήταν τόσο όμορφος που θέλανε να το κρατήσουν για την πάρτη τους. Παρ’ όλα  αυτά αυτό έδωσε την ευκαιρία στους γονείς του να κωλοβαράνε ολημερίς και ολονυχτίς στο τρίκλινο δωμάτιο που αποδείχτηκε μονόκλινο και στους διαδρόμους. Δεν το λες και άσχημα. Αφού παραδώσαμε τα λύτρα και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις καταφέραμε να φύγουμε από εκεί μαζί με το μικρό γαμήδι (που να το ξέραμε να τους το αφήναμε που έχουμε 7 μήνες να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι).

Από εκεί και πέρα και μετά την ολιγοήμερη παραμονή μας στην Αθήνα, η κυρία σαν γνήσια χωριατοπούλα και ο κύριος σαν ερωτικός μετανάστης φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Εδώ ο καθαρός αέρας είναι άφθονος, ο χειμώνας βαρύς και ασήκωτος όπως και οι τόνοι από τα ξύλα που έχουμε κάψει στο γαμηστερό μας τζάκι που αν ήταν ελεύθερος ο Βεργής θα μας έκλειναν μέσα οι οικολόγοι, επίσης έχουμε βάσιμες υποψίες ότι η softex έκλεισε γιατί  τους κάψαμε την πρώτη ύλη και δεν είχαν από τι να φτιάξουν χαρτιά και τέλος η πρεσβεία της Βραζιλίας μας απέστειλε έγγραφο ότι μας απαγορεύει την είσοδο στη χώρα τους γιατί μας θεωρεί απειλή για τα δάση του Αμαζονίου.

Παρ’ όλο το κρύο και τις πιέσεις που μας υφίστανται το μικρό γαμήδι μεγαλώνει σε ένα ζεστό και για εμάς ευχάριστο περιβάλλον μιας και με τα γέλια και τις φωνές του η γειτονιά δεν έχει την ίδια άποψη. Το μικρό γαμήδι μεγαλώνοντας και σύμφωνα πάντα και ΜΟΝΟ από την μάνα του, είναι ίδιο ο κύριος tomarys, εμφανισιακά αλλά και στον τρόπο που τρώει, κοιμάται, ακόμα και κλάνει. Οι άλλες μάνες δεν έχετε παιδιά, φυτρώσανε και ήρθε η ώρα να το παραδεχτείτε. Η κυρία tomary όμως την αγαπάει και προσπαθεί να κατανοήσει το γεγονός πως όπως όλα δείχνουν ήθελε παιδί από τον γιόκα της από την ηλικία περίπου που εκείνος κατάλαβε τι κάνει το πουλί του.

Από την μετακόμιση μας και έπειτα βασικό μας μέλημα (μετά τη φροντίδα του μικρού-εντάξει δεν είμαστε δα και τόσο tomaria) ήταν η υλοποίηση της επιχειρηματικής μας ιδέας. Σε συνεργασία με τον αδελφό της κυρίας (και νονό του μωρού αν ποτέ πάρει όνομα με τον καθιερωμένο τρόπο), πολύ σκληρή δουλειά, άπειρη γραφειοκρατία αλλά και πόλεμο από ανταγωνιστές καταφέραμε να ξεκινήσουμε τη δική μας επιχείρηση περίπου 3 μήνες πριν και με αρκετή απόκλιση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψουμε τη μεγαλειώδη ιδέα που είχαμε και εσείς κάνατε υπομονή περίπου ένα χρόνο για να μάθετε.
(μουσική αγωνίας από αμερικάνικο θρίλερ, ντραμς με ταρα-τατα και λοιπα αγωνιώδη κλισέ)……………………………………………………………………………………………
Ανοίξαμε Γραφείο Τελετών υπό το διακριτικό τίτλο “Δι ευχών”. Η ζωή είναι μικρή και εμείς θα ήμασταν πολύ χαζοί για να το αψηφήσουμε. Δυστυχώς το business plan μας δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα οπότε για την ώρα τα πράγματα από επαγγελματικής άποψης είναι πεθαμένα (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι?), αλλά είμαστε αισιόδοξοι και πιστεύουμε πως στο άμεσο μέλλον “θα κάνουμε κηδεία” στους ανταγωνιστές και το μικρό γαμήδι θα μπορεί να κυκλοφορεί περήφανο τραγουδώντας ανέμελα “εγώ δεν ζω γονατιστός είμαι της κορακίνας γιος”.
Όπως κάθε γονιός καταλαβαίνετε πως έτσι κι εμείς έχουμε μεγαλεπήβολα σχέδια για το καμάρι μας.

Αυτά από εμάς για την ώρα και να είσαστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά δεν θα κάνετε να μας δείτε τόσο καιρό και θα επιστρέψουμε και με αναρτήσεις πέρα από τα νέα μας.

υ.γ.1 : Παρακαλούμε για την κατανόηση και την συγχώρεση σας που δεν απαντήσαμε στα σχόλια των προηγούμενων αναρτήσεων αλλά δεσμευόμαστε ότι από εδώ και πέρα μπαίνουμε σε κανονικό ρυθμό blogging (γιατί ξέρουμε ότι σας λείψαμε) οπότε αυτό δεν θα ξανασυμβεί.

υ.γ.2 : Αχρείαστοι να είμαστε, αλλά αν ποτέ μας χρειαστείτε μην διστάσετε.

υ.γ.3 : Ελπίζουμε όπως κι εμείς έτσι κι εσείς δεν χάσατε το χιούμορ σας και κατανοείτε ότι το ύφος των αναρτήσεων μας δεν συμβαδίζει με τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό μας. Και πριν πέσουν κάποιοι να μας φάνε ξεκαθαρίζουμε ότι βλέπουμε τη δουλειά μας σαν λειτούργημα και ποτέ δεν θα αντιμετωπίζαμε με χιούμορ, πλάκα και ανωριμότητα τον πόνο οποιουδήποτε.

mr. & mrs. Tomary.