Φόβος

Ακούς φωνές.
Σε τρομάζουν.
Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.
Θες να φύγουν.
Είναι μέσα στο κεφάλι σου.
Προσπαθείς να τις διώξεις μακριά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε τρομάζουν.
Αν μπορούσες κάτι να ευχηθείς σου αυτό θα ήταν,
να φύγουν,
να μην κάνεις σκέψεις.
Όχι αυτές.Όχι τόσες.
Τα βλέπεις όλα θολά.
Θες απλώς να περιμένεις σε μια άκρη.
Αναρρωτιέσαι.
Ένα μεγάλο γιατί σχηματίζεται.
Ένα αφόρητο γιατί.
Γιατί τώρα.
Γιατί σε όσους αγαπώ.
Γιατί όχι σε μένα.
Δεν το θες.
Αλλά πως αφήνεις εκείνους που αγαπάς να υποφέρουν.
Εσύ αντέχεις,
δεν σε νοιάζει τόσο.
Νοιάζει όμως εκείνους,
έτσι διώχνεις την σκέψη.
Το κεφάλι σου βαραίνει.
Λες και δεν είναι δικό σου.
Θες να περιμένεις σε μια άκρη μέχρι να τελειώσει,
αλλά δεν γίνεται.
Πρέπει να κοιτάς.
Χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα.
Ή μάλλον μπορείς.

Δύναμη.
Ελπίδα.
Αυτά μπορείς να τα προσφέρεις.

Να δουν το χαμόγελο σου,
την ανάγκη και την πίστη στα μάτια σου.
Κι εσύ αυτό έχεις ανάγκη.
Ακόμα και αν βαρέθηκες να πιστεύεις,
αν κουράστηκες,
αν το βήμα σου τρεμοπαίζει,
αν αγανάκτησες.
Κάθε φορά πρέπει να κοιτάς.
Αυτούς που αγαπάς.
Να κοιτάς να πονάνε.
Ακόμα και αν μέσα σου υποφέρεις,
κοιτάς.
Μην πονέσουν.
Μην φοβηθούν.
Μην κουραστούν.
Να τους δώσεις το χέρι.
Όσα έχεις.
Αγάπη.
Φροντίδα.
Κουράγιο.
Δύναμη.
Ακόμα και τις στιγμές που όλα εξαντλούνται.

Είναι όλους σου ο κόσμος.
Πρέπει επιτέλους να πάρεις ανάσα.

Ηρεμία.
Ολα θα πάνε καλά.

 

Θα πάνε.