Φιλία εξ-αποστάσεως

Τη γνώρισα σε ένα από…τα προηγούμενα blog και για έναν περίεργο λόγο κολλήσαμε αμέσως! Το όνομα αυτής Νατάσσα, θα την συναντήσετε στο Like The Life καθώς και σε ένα σωρό άλλα site που έχουν την τύχη να γράφει! Έχει μια από τις πιο καλόγουστες “γωνιές”, είναι βιβλιοφάγος και με αίσθηση του χιούμορ. Η σχέση μας ξεκίνησε κάπως άδοξα, αφού εκείνη μισούσε τις διασκευές κι εγώ την βομβάρδιζα με δαυτές. Κατάληξε να τις αγαπήσει, ή τουλάχιστον να τις ανεχτεί για χάρη μου! Εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες χωρίς ύπνο γίνεται συνήθως το παρεάκι μου και οι συζητήσεις ποικίλουν. Μια τέτοια συζήτηση θα ακολουθήσει κι εδώ, αφού αποφασίσαμε παρέα να “ξεσκονίσουμε” όσα αγαπάμε αλλά και όσα μισούμε στις ανθρώπινες σχέσεις.

Νικολέτα

Είναι φοβερό ότι σήμερα μπορείς να γνωρίσεις ένα άτομο με το οποίο ταιριάζετε και ας σας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα. Έτσι έγινε και με την Νικολέτα, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να ορίσω πότε ακριβώς γνωριστήκαμε γιατί από την πρώτη στιγμή, μιλούσαμε σαν να γνωριζόμασταν καιρό. Οι σταθερές στην δικιά μας σχέση είναι το κοινό μας χιούμορ, η μας αγάπη στις βεράντες με λουλούδια και στην μανία μας να κουβεντιάζουμε με τις ώρες… και να συμφωνούμε! Εκείνο που ξεχωρίζω σ αυτήν είναι ο ενθουσιασμός της ακόμα και για μικρά πράγματα, μοιάζει με παιδάκι έξω από ζαχαροπλαστείο. Μια από τις συζητήσεις μας ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις και όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι…

Νατάσσα

Πες μου λοιπόν Νικολέτα, ποια θα επέλεγες ως την «απόλυτη στιγμή» που μπορείς να μοιραστείς με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο…

Νικολέτα : Απαλλαγμένοι από τηλέφωνα, υποχρεώσεις, πρέπει – δεν πρέπει, κουτάκια και ταμπέλες με χαμόγελα ευχαρίστησης, στο αμάξι, σε μια ατελείωτη βόλτα, ανάμεσα σε όμορφες εικόνες, απολαμβάνοντας και τραγουδώντας σαν μικρά παιδιά.. Εσύ τι λες;

Νατάσσα : Μπορώ να κλείσω όλες εκείνες τις στιγμές περιγράφοντας μια από αυτές; Εγώ και εκείνος, μακριά από κινητά και υπολογιστή, να μένουμε αγκαλιασμένοι χωρίς να μιλάμε, αλλά ξέρουμε και οι δυο ότι σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον… πάλι!

Εσύ ποια θα διάλεγες ως την top στιγμή μια σχέσης και ποια ως την χειρότερη/πιο βαρετή;

Νατάσσα : Ξέρεις, πιστεύω σε μια υγιή σχέση όλες οι στιγμές είναι top, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω κάποια είναι όταν έχει βρει τους ρυθμούς της και προχωράει γνωρίζοντας καλά ο ένας τον άλλον… αλλά η ατμόσφαιρα σας, ο ερωτισμός, η διακαή επιθυμία για τον άλλον παραμένει σαν το πρώτο ραντεβού… και καλύτερα!
Η χειρότερη είναι όταν δεν συμβαίνει το πρώτο, όταν δηλαδή αρχίζεις να νιώθεις πως δεν επικοινωνείς, πως δεν έχεις καμία σημασία στην ζωή του άλλου και όσα πράγματα οδηγούν στο τέλος της σχέσης.

Νικολέτα : Όταν ακούω κάτι τέτοιο σκέφτομαι την δική μου σχέση και πραγματικά εκείνη η στιγμή που ξεχωρίζω ως μοναδική για όσα με έκανε να νιώσω ήταν η στιγμή που βρεθήκαμε από κοντά. Αν και έμοιαζε περισσότερο με απαγωγή αφού εμφανίστηκε μπροστά μου σχεδόν απροειδοποίητα, κοιτάζοντας τον και ανοίγοντας με τόση ζεστασιά την αγκαλιά του για να με δεχτεί, αισθάνθηκα απίστευτη οικειότητα, λες και ο άνθρωπος αυτός όντως γεννήθηκε για εμένα.
Τώρα για την πιο βαρετή, θα έλεγα οι ώρες εκείνες, οι Κυριακάτικες, που επιτέλους έχω την δυνατότητα να ξυπνήσω ανέμελα δίπλα του χωρίς δουλειές ή τίποτα να παρεμβάλει, και ΠΡΕΠΕΙ φυσικά να σηκωθούμε για το τραπέζι. Τις ώρες αυτές μπορώ να γκρινιάζω σαν μωρό παιδί. Το ομολογώ!

Τώρα όμως, που αναφέρθηκα στο «τέλος μια σχέσης» εσένα τι σε ξενερώνει σε κάποιον;

Νικολέτα : Αδιαμφισβήτητα η προδοσία. Αν αισθανθώ έστω για μια στιγμή ότι ο άλλος υποτιμάει τη νοημοσύνη μου και μπορεί να παίξει με τα αισθήματα μου θα γινόταν αυτόματα κόκκινο πανί χωρίς γυρισμό. Γενικά είμαι της άποψης πως στον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου πρέπει να φέρεσαι ακριβώς όπως θα ήθελες εσύ να σου φερθεί, ανεξάρτητα αν αυτό θα συμβεί ή όχι. Μπορώ να δεχτώ λάθη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπα σε κάποιον να μην υπολογίζει σε όσα με δένουν μαζί του. Αγαπώ την ειλικρίνεια, και θα την υποστηρίζω ακόμα και αν πολλές φορές έχει το πιο σκληρό πρόσωπο.

Νατάσσα : Εμένα με ξενερώνει αρκετά η μιζέρια. Σε οποιαδήποτε σχέση βέβαια, φιλική, ερωτική, επαγγελματική. Πιστεύω πως χαλάει όλη την ατμόσφαιρα για να δημιουργηθεί μια σχέση. Όταν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος από την ζωή του και μόνιμα επικρατεί μια γκρίνια χωρίς κάποιον προφανή λόγο, τότε με κάνει να πιστεύω πως δεν τον νοιάζει για εμένα, αν περνάω καλά με αυτό ή αν με κουράζει. Οπότε με ξενερώνει και φεύγω τρέχοντας!

Θα σε ξενέρωνε η διαφορά ηλικίας; Ο λαός μας λέει πως ο έρως χρόνια δεν κοιτά..

Νατάσσα : χαχαχα… Φυσικά κοιτά και με το παραπάνω! Γενικά δεν το βρίσκω κακό να υπάρχει μια μικρή διαφορά στην ηλικία. Αλλά όταν σε μια σχέση ο ένας είναι στο στάδιο «μαθαίνω την ζωή» και ο άλλος το έχει περάσει αυτό το στάδιο και έχει κατασταλάξει, υπάρχει χάσμα γενεών. Κάποιος από τους δυο θα κάνει περισσότερες υποχωρήσεις. Βέβαια όταν το ζευγάρι “τα βρίσκει”, η διαφορά είναι δευτερεύον. Συμφωνείς;

Νικολέτα : Προφανώς και έχεις δίκιο. Είναι σχέσεις που μπλέκουν άτομα από τελείως διαφορετικές γενιές, κατά συνέπεια και κόσμους. Δεν είναι δυνατόν να είσαι με κάποιον που το μόνο που μπορείς να μοιραστείς και να καταλάβεις από την ζωή του είναι πράγματα αποκλειστικά από το κοινό παρόν σας. Φυσικά δεν εννοώ πως εκείνος που είναι ο νεότερος σε ηλικία είναι και χαζός, αλλά προφανώς δεν μπορώ να πω ότι εγώ σε ηλικία 25 χρόνων θα μπορούσα να κατανοήσω και να συμβαδίσω με έναν άνθρωπο που αυτή τη στιγμή είναι στα 45 του. Γιατί έχουμε ζήσει σε άλλες εποχές, μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και αν κάποιος το παραβλέπει αυτό και τελικά οδηγηθεί σε μια σοβαρή σχέση με έναν άνθρωπο αρκετά μεγαλύτερο του, μην απορήσει αν στο σχολείο αντί για τον πατέρα του ή την μητέρα του αντίστοιχα οι συμμαθητές του, δουν στα πρόσωπα τους τον παππού και την γιαγιά.

Σεξουαλική ικανοποίηση: Τεράστιο θέμα. Μπορεί να υπάρξει μια σχέση χωρίς σεξουαλική ικανοποίηση, τι λες εσύ;

Νικολέτα : Ξέρω πως θα σου φανεί περίεργο. Μα το πιστεύω. Χωρίς να είμαι απόλυτη νομίζω πως μια σχέση μπορεί να σταθεί από πάρα πολλά πράγματα για να μπορεί να χαλάσει μόνο για το σεξουαλικό. Προφανώς και παίζει έναν από τους βασικότερους ρόλους όμως υπάρχουν τόσα που μπορείς να μοιραστείς με κάποιον που μερικές φορές ίσως αυτός που έχει το πρόβλημα το παραβλέπει ή δεν του δίνει τη σημασία που θα του έδινε κάποιος άλλος αφού για εκείνον η συντροφικότητα ή κάτι άλλο παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή του. Πέρα από το πάθος, και όσα με στόμφο μπορεί να λέμε όλοι κατά καιρούς δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως σημασία έχει το τι ζητάει το κάθε άτομο, καθώς και οι εμπειρίες που μπορεί να έχει. Και φυσικά δεν αναφέρομαι επί προσωπικού αυτή τη φορά! Εσύ το πιστεύεις;

Νατάσσα : Όχι, πιστεύω πως δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Είναι σαν να μου ζητάς να μείνω σε μια σχέση που δεν υπάρχει επικοινωνία αλλά υπάρχει σεξουαλική ικανοποίηση. Μια σχέση θέλει και τα δυο, στην αρχή ίσως να μην νιώθεις πως πειράζει όμως έπειτα βγαίνει στην επιφάνεια και είναι πρόβλημα σε μια σχέση. Αναφέρομαι φυσικά στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα.

“Κάθε σχέση είναι υπό τον έλεγχο αυτού που ενδιαφέρεται λιγότερο.” (Gordon Livingston). Κατά πόσο σε βρίσκει σύμφωνη αυτό;

Νατάσσα : Είναι μια πραγματικότητα, δεν συμφωνώ με την τακτική βέβαια, αλλά ξέρω πως σε πολλές σχέσεις – είτε ερωτικές, είτε φιλικές, υπάρχει αυτός που νοιάζεται λιγότερο και είναι ο πιο “λακωνικός” στα αισθήματα, λιγότερο διαχυτικός και έτσι νομίζω πως φαίνεται να κρατάει τον έλεγχο.
Καλά είναι να αποφεύγονται όμως τέτοιες σχέσεις γιατί πάντα ο “ενδιαφερόμενος” βγαίνει πληγωμένος.

Νικολέτα : Αν και σίγουρα υπάρχουν τέτοιες σχέσεις όπως λες, εκείνο που μπορώ να δεχτώ είναι πως σε κάθε σχέση υπάρχει κάποιος που είναι πιο σκληρός και δυνατός ώστε να κρατάει τα ηνία (αν αυτά υπάρχουν). Εκείνος που μπορεί να πάρει αποφάσεις και να στηρίξει ακόμα και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Αν υπάρχει αληθινή σχέση, αν υπάρχει το δέσιμο, τότε κατά την γνώμη μου ο άνθρωπος αυτός χωρίς να είναι χειριστικός, και έχοντας πάντα υπόψιν τον άλλον θα αναλάβει να πάρει και τον έλεγχο σε κάποια πράγματα που ίσως ο άλλος φοβάται ή είναι πιο συναισθηματικός. Αλλά κι αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο, καθώς σε κάθε περίπτωση είναι πιθανό οι ρόλοι να αλλάζουν. “Άλλωστε σε μια αληθινή σχέση δεν υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρετε λιγότερο.” (mr. & mrs. Tomary)

Νατάσσα : Θα συμφωνήσω : «…σε μια αληθινή σχέση σχέση δεν υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρετε λιγότερο.» ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι δεν είναι όλες οι σχέσεις αληθινές.

Ας αφήσουμε όμως τις γενικότητες, εσύ ποιο νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που κανείς εσύ σε μια σχέση;

Νατάσσα : Χωρίς δεύτερη σκέψη, το μεγάλο μου λάθος είναι η ανοχή. Στην αρχή μιας σχέσεις, δεν δείχνω τι με ενοχλεί και κάνω υπομονή νομίζοντας πως είναι μια παροδική κατάσταση. Έχω ελαστικά όρια που αυτό οδηγεί, σε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. Μετά την 563η φορά κατάλαβα πως αυτό που πρέπει να αλλάξω είναι ότι θα πρέπει να θέτω τα όρια μου από την αρχή… Αυτό θεωρώ είναι τίμια και για τους δυο! Εσένα;

Νικολέτα : Εγώ πάλι νομίζω ότι είμαι απόλυτη και έχω την αίσθηση πως οι άλλοι πρέπει να φέρονται και να σκέφτονται όπως εγώ. Ξέρω πως ακούγεται εγωιστικό, μα εγωίστρια είναι το τελευταίο που θα πεις για εμένα. Ούτε είναι πως δεν καταλαβαίνω πως ο άλλος πιθανότητα έχει διαφορετική άποψη πάνω σε κάτι ή έστω δεν το σκέφτηκε όπως έπρεπε, όμως είναι ένα αίσθημα δικαίου που έχω πολύ έντονο και όταν κάτι προκύπτει είμαι ικανή να χαλάσω τον κόσμο αν ο άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει και να το σεβαστεί. Εκείνες τις στιγμές πιστεύω πως γίνομαι πολύ πιεστική και κουραστική, είτε έχω δίκιο, είτε όχι.

Ελπίζω να απαλλαγούμε και οι δυο από αυτά. Πριν κλείσουμε για πες μου ποιο πιστεύεις ότι είναι εκείνο το συναίσθημα, που όταν το νιώθεις ξέρεις ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό;

Νικολέτα : Το ότι ξυπνάω το πρωί και το πρώτο πράγμα που έχω ανάγκη είναι να δω το πρόσωπο του δίπλα μου. Το ότι παρά τις διαφορές μας, το βράδυ θα με κλείσει στην αγκαλιά του και έστω για μια στιγμή όλα θα έχουν καταλαγιάσει. Η ατελείωτη ανάγκη να προσπαθώ να μην σβήσει το χαμόγελο του αφού εκείνος είναι που μου δίνει φως να συνεχίσω. Κυρίως όμως μια σκέψη. Η αίσθηση αυτή που έχω από το πρώτο λεπτό. Αυτόν τον άνθρωπο θα ήθελα να τον ξέρω από πάντα, έτσι ώστε να μην χάσω λεπτό της ζωής μου μιας και από τη στιγμή εκείνη τίποτα δεν υπάρχει κοιτάζοντας πίσω. Γιατί αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε για ‘μένα, και θα ήθελα να ήμουν από τη πρώτη στιγμή που κατάλαβα τον εαυτό μου μαζί του.

Νατάσσα : Είναι μοναδικό αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις, ονειρεμένο! Νομίζω το διαπιστώνεις κατά τη διάρκεια της σχέσης, όταν το άλλο σου μισό σε εκπλήσσει καθημερινά και όταν ενισχύονται κάθε λεπτό το αίσθημα της αγάπης, της φροντίδας και της οικειότητας για τον άλλον χωρίς βέβαια να περιμένεις αντάλλαγμα.

Περισσότερη Νατάσσα, εδώ.